ΑΠΟΚΡΥΦΟΣ ΦΑΚΕΛΟΣ ΚΑΣΤΕΛΛΟ ΤΗΣ ΡΟΔΟΦΑΦΝΗΣ

ο Καστέλο της Ροδοδάφνης και το εν λόγω όνομα, συσχετίζεται με το φυτό πικροδάφνη όπου είναι ευαίσθητη σε θερμοκρασίες υπό του μηδενός, οπότε και κινδυνεύει να ξεραθεί. Συνήθως όμως την άνοιξη, αναγεννιέται δίνοντας ένα νέο φυτό. Κοινώς, είναι ένας είδος συμβολικού Φοίνικα για τους αρχαίους Έλληνες, ως «νήριον» ή «νηρίς». Σύμφωνα με τον Διοσκουρίδη, τα φύλλα και τα άνθη της, «συν οίνω πινόμενα», μπορούν να σώσουν τον άνθρωπο από το δάγκωμα δηλητηριωδών εντόμων ή ερπετών. Η νηριίνη, τοξική δηλητηριώδης ουσία, περιέχεται σε όλα τα μέρη του φυτού, γι’ αυτό δεν το τρώνε τα ζώα. Με φύλλα πικροδάφνης φράζονται οι φωλιές των ποντικών, οι οποίοι στην προσπάθειά τους να βγουν από την παγιδευμένη φωλιά τα τρώνε και ψοφούν. Από τα παραπάνω θεωρείται στην λαϊκή μαγεία, αποτρόπαιο.

Στη μυθολογία θεωρείται αδελφή της λυγαριάς, ίσως λόγω της κοινής προτίμησής τους στο νερό.

Σύμφωνα με τον ίδιο μύθο, όταν η λυγαριά με τα μοβ άνθη κατηγόρησε την πικροδάφνη για το έντονο χρώμα των λουλουδιών της, παρά το πένθος για τον θάνατο του αδελφού τους, εκείνη απολογήθηκε λέγοντας ότι τα άνθη είναι έντονα αλλά η καρδιά της θλιμμένη και πικρή. Σύμφωνα μάλιστα με μια νεότερη έρευνα, η ύπαρξη χάσματος στους Δελφούς αμφισβητείται, ενώ υποστηρίζεται ότι η συμπεριφορά της κατσίκας που ανακάλυψε το χάσμα των Δελφών αλλά και όλη η μαντική διαδικασία της Πυθίας οφείλεται αποκλειστικά στο φυτό. Η ιέρεια του μαντείου γνωστή σε όλους μας ως Πυθία μάσαγε φύλλα Πικροδάφνης και σε συνδυασμό με το ιερό νερό από την πηγή και το τρίποδα που χρησιμοποιούσε, μπορούσε να φτάσει σε μια κατάσταση “έκστασης”. Η κατάσταση αυτή την έκανε να έχει βραχνή φωνή, υπερκινητικότητα ( Μη ξανά κατηγορήσετε κάποιον για υπερκινητικό, θεωρείται δείγμα θειότητας όπως καταλάβατε!!!) να παθαίνει σπασμούς αλλά και πολλές φορές να χάνει τις αισθήσεις της και να καταλήγει στον θάνατο. Οι αρχαίοι θεωρούσαν ότι με αυτόν τον τρόπο επικοινωνούσε με κάποιον θεό ή με κάποιο δαιμόνιο όπου της έδινε τον εκάστοτε χρησμό. Το όλο γεγονός βασιζόταν στις φαρμακολογικές ιδιότητες των φύλλων ροδοδάφνης. Ο Δημ. Λουκόπουλος στη «Νεοελληνική μυθολογία» (1940), αναφέρει: «Όταν οι Εβραίοι σταύρωσαν το Χριστό πάνω στο Γολγοθά, θρηνώντας ξεκίνησε και η Παναγία, η μητέρα του, να πάει να τον ιδεί. Στο δρόμο σήκωνε τα άγια χέρια της και χτυπιόνταν στα μάτια. Τραβούσε τα μαλλιά της, τα μαδούσε και τα ’ρίχνε κάτω. Και σαν να μην έφτανε η ανείπωτη αυτή λύπη, όπως περπατούσε σε κήπους, τα φορέματά της μπερδεύονταν στις λουπινιές που ήταν αναμεταξύ και ξεσχίζονταν. Στενοχωρήθηκε πολύ, και τότε λέει στη λουπινιά: “Η πίκρα που μου ’βαλες, σε σένα να γυρίσει, κι όπως τώρα τα χείλη μου είναι πικρά, να γίνονται πικροί οι καρποί σου”. Τα λόγια τούτα σαν άκουσε ο περιβολάρης, κατάλαβε το κακό που τον περιμένει και λέει στην Παναγία: “Κακό μεγάλο έριξες στο περιβόλι, κυρά και Παναγία μου!”. “Δεν είναι αδιόρθωτο”, του απάντησε η μητέρα του Χριστού. “Βάνε σε νερό μέσα τα λούπινα τρεις ημέρες και θα γίνονται γλυκά, όπως και η ίδια ιστορία εξηγεί γιατί η ροδοδάφνη ή πικροδάφνη έχει χυμό φαρμάκι και κόκκινα λουλούδια. Την καταράστηκε κι αυτήν η Παναγία, γιατί δυσκόλευε τον δρόμο της: «Και συ ροδοδάφνη, την πίκρα μου να πάρεις, κι ως είναι τα χείλη μου πικρά, να γίνει και το ζουμί σου, κι ως είναι το πρόσωπό μου κόκκινο από τη λύπη, να γίνουν τα λουλούδια σου». Και τα τριαντάφυλλα, πώς κοκκίνισαν; «Απ’ το νερό που νίφτηκαν / τα χέρια του Πιλάτου, / κοκκίνισαν στον κήπο του / τ’ άσπρα τριαντάφυλλά του», λέει ο Γεώργιος Δροσίνης. Όπως ήδη κατανοεί ο αναγνώστης, και μόνο το όνομα συσχετίζεται με μαγεία, αρχαίες και σύγχρονες λατρείες και τους θρύλους της αρχαιότητας ακόμα και του χριστιανισμού! Εδώ θα πρέπει να τονίσουμε ότι η ίδια η Δούκισσα, είχε ονομάσει «Καστέλο της Ροδοδάφνης», το κτίσμα!

Ο ίδιος ο Πύργος Δούκισσας Πλακεντίας στην Πεντέλη, είναι ανάκτορο στην περιοχή του λόφου Κουφού, που το όνομα αποτέλεσε αφορμή για ιστορίες σχετικές με την κούφια Γη και όλη αυτή την σύγχρονη νεομυθολογία, του Δήμου Πεντέλης στο Λόφο του Κουφού. Φτιαγμένο από πεντελικό μάρμαρο, στεγάζει ένα από τα σπουδαιότερα τηλεσκόπια του περασμένου αιώνα. Στον θολωτό του χώρο θα διευρύνει κανείς τις αστρονομικές του γνώσεις και με το 62 εκ. διοπτρικό τηλεσκόπιο Newall, θα μπορέσει να μελετήσει τ' άστρα. Το Αστεροσκοπείο είναι ανοιχτό μόνο δύο φορές το μήνα.

Το Καστέλο προοριζόταν για θερινή κατοικία της Σοφίας ντε Μαρμπουά-Λεμπρέν Δούκισσα της Πλακεντίας). Η φιλελληνική της δράση την έφερε στην Αθήνα μετά την απελευθέρωση, όπου αποφάσισε να ζήσει με την κόρη της, χτίζοντας πολλά και επιβλητικά σπίτια, με κορυφαίο το Καστέλο της Ροδοδάφνης, τον Πύργο Δούκισσας στην Πεντέλη, που λέγεται πως κρύβει φοβερά μυστικά Η είσοδος είναι από την πίσω πλευρά τους και «στεφανώνεται» από δύο χαμηλότερες πτέρυγες που δημιουργούν ένα είδος εσωτερικής αυλής πολύ κοντά στα πρότυπα του αίθριου της αρχαίας Ελλάδας. Η Δούκισσα, μετά τον χαμό της κόρης της, κρατούσε φυλαγμένο το σώμα της ταριχευμένο στο σπίτι της στην Πειραιώς. Μείνετε όμως στην διαδικασία της ταρίχευσης και θα κατανοήσετε ότι δεν είναι τυχαία από την μυστηριώδη Δούκισσα και ότι η πράξη αυτή από μόνη της, υποδήλωνε τελετουργική και μυητική πράξη σε αρχαίες και απόκρυφες λατρείες, όπως αναφέρει και ο Ηρόδοτος.

Σήμερα, όπου ο καθένας μας λίγο πολύ γνωρίζει τα βασικά χαρακτηριστικά του πολιτισμού, χάρη σε ντοκιμαντέρ, ταινίες και γενικότερα, έχει μία έμμεση αφομοίωση των πιο γνωστών στοιχείων της ιστορίας της Αιγύπτου. Πέρα από τις Πυραμίδες της Γκίζας και τον τάφο του Τουταγχαμών, μεγάλο θαυμασμό προκαλούν οι μούμιες και ο τρόπος με τον οποίον οι αρχαίοι Αιγύπτιοι διατηρούσαν τα σώματα των νεκρών τους. Γιατί, όμως, έμπαιναν στη διαδικασία να διατηρήσουν τα σώματά τους έτσι όπως ήταν στη ζωή, σε τι αποσκοπούσε η ταρίχευση, ποια τα στάδια αυτής της πρακτικής και πώς αυτή σχετίζεται με τη νεκρική ιδεολογία της Αιγύπτου;

Η πίστη στην ύπαρξη της μεταθανάτιας ζωής αποτέλεσε βασικό άξονα της κοσμοθεωρίας των Αιγυπτίων. Για αυτούς ο θάνατος δεν είχε κατά βάση αρνητικό πρόσημο, αφού δεν σηματοδοτούσε το τέλος της ύπαρξης, αλλά τη μετάβαση σε μία άλλη ζωή στον Άλλο Κόσμο. Η ζωή αυτή θεωρούνταν παραδεισένια σε σχέση με αυτήν στον επίγειο κόσμο και αιώνια, γι’ αυτό και φρόντιζαν να ετοιμάσουν το σώμα με τον σωστό τρόπο, προκειμένου να μην συναντήσει ο νεκρός δυσκολίες στη νέα του ζωή. Εδώ βρίσκεται και η σημασία της ταρίχευσης. Το νεκρό σώμα έπρεπε να διατηρηθεί όσο πιο καλά γινόταν, έτσι ώστε η ψυχή που εγκαταλείπει το σώμα να μπορέσει να το αναγνωρίσει στη μεταθανάτια ζωή. Η ψυχή για να συνεχίσει το ταξίδι της στο επόμενο στάδιο, το σώμα θα έπρεπε να παραμείνει ακέραιο. Αν ίσχυε όλο το παραπάνω για την δούκισσα, ήταν λογικό να θεώρησε ότι με την καταστροφή του σώματος της κόρης της, στέρησε από την ψυχή της το επόμενο στάδιο και την καταδίκασε!! Σύμφωνα με τα παραπάνω πιστεύω, μία ολόκληρη νεκρική γραμματεία διαμορφώνει τη νεκρική ιδεολογία, η οποία αποτελείται από κείμενα που εμφανίζονταν αρχικά σε πυραμίδες και αργότερα σε σαρκοφάγους και παπύρους. Σύμφωνα με αυτούς, το ανθρώπινο σώμα αποτελούνταν από πολλές υποστάσεις, που έπρεπε να διατηρηθούν κι αυτές. Η διαδικασία της ταρίχευσης, δηλαδή, αποσκοπούσε και στη διασφάλιση της προστασίας όλων των υποστάσεων του σώματος. Όπως γίνεται κατανοητό, η πρακτική της ταρίχευσης αποτελεί ένα εξαιρετικά σημαντικό στοιχείο όπου οι αρχαίοι Αιγύπτιοι φρόντιζαν τους νεκρούς τους με μεγάλο κόπο και λεπτομέρεια, ώστε να τους εξασφαλίσουν την καλύτερη μεταθανάτια ζωή στον Άλλο Κόσμο. Όπως ακριβώς η Δούκισσα το άψυχο σώμα της κόρης της και η πίστη για την ύπαρξη των δύο κόσμων. Αλλά και η ιδέα ότι ο θάνατος σε αυτόν τον κόσμο, ταυτόχρονα σημαίνει και την γέννηση στον άλλον.

Με τις διαδικασίες της μουμιοποίησης παρέμενε ζωντανή στο πέρασμα των χιλιετιών η ίδια μυητική Πρακτική αναφέρεται ως Η Πνευματικοποίηση της Ύλης. Η μεταμόρφωση του γήινου υλικού και θνητού σώματος σε «οικία ενός αθάνατου όντος», σε «βάθρο» ενός θεού πεθαμένου για την γη αλλά αναστημένου για την αιωνιότητα. Γινόταν ο ενδιάμεσος κρίκος για να φέρει τον ουρανό πιο κοντά στην γη, τους ανθρώπους πιο κοντά στους θεούς.

Το βέβηλο είχε μεταμορφωθεί σε ιερό, Ο θάνατος είχε νικηθεί από την ΖΩΗ. Η ψυχοφυσιολογία της ανθρώπινης ύπαρξης αποτελούνταν από το Κα, το Μπα, το σώμα, τη σκιά, το όνομα, την καρδιά και το ευλογημένο πνεύμα. Η επιβίωση όλων αυτών μετά τον θάνατο, ήταν κάτι που θα εξασφάλιζε αθανασία στον άνθρωπο κάτι που θεωρούσε η Δούκισσα για την κόρη της. Το Κα, που είναι ουσιαστικά η ψυχή, πίστευαν πως απελευθερώνεται από το σώμα και μετοικούσε στο επιτύμβιο άγαλμα ή σώμα που βρισκόταν σε ένα συγκεκριμένο χώρο, στο εν λόγω απόρρητο για τον αμύητο κόσμο δωμάτιο της Ελίζας. Το σώμα ήταν απαραίτητο να διατηρηθεί ώστε να μπορέσει ο νεκρός να συνεχίσει τις δραστηριότητές του στο Ντουάτ.

Ο αναγνώστης σίγουρα τώρα κατανοεί την εν λόγω μανία της Δούκισσας. Το όνομα ήταν η πραγματική ταυτότητα του νεκρού. Η καρδιά αποτελούσε την πηγή της σκέψης, των συναισθημάτων και το κέντρο της ψυχοστασίας. Το πνεύμα του νεκρού μετατρεπόταν σε ακχ, δηλαδή σε ευλογημένο πνεύμα μέσα από απαγγελίες ειδικών τελετουργικών. Οι τελετουργίες αυτές πραγματοποιούνταν από μυημένους ιερείς. Υπήρχε μεγάλη χρήση της μαγείας καθώς στόχευε στην προστασία του νεκρού από τις απειλές στον Άλλο Κόσμο και στη θεοποίηση των ανθρώπινων μελών για την επίτευξη της μεταμόρφωσης του νεκρού. Η σαρκοφάγος τοποθετούνταν πάνω σε ένα βάθρο που είχε τη μορφή ενός τροχήλατου ναΐσκου και ακολουθούσαν οι τεθλιμμένες γυναίκες, οι άνδρες συγγενείς, οι ιερείς, οι οποίοι απήγγειλαν διάφορες επωδές και τέλος οι υπηρέτες που κουβαλούσαν προσφορές.

Με την άφιξή τους στο ταφικό συγκρότημα ξεκινούσε μία σειρά τελετουργιών που στόχο είχαν τη μεταμόρφωση του κα του νεκρού, σε ακχ. Τα δρώμενα αυτά ξεκινούσαν με την «Τελετή Ανοίγματος του Στόματος του Νεκρού», συνέχιζαν με την απόθεση προσφορών και με την εκτέλεση αποτρεπτικών πράξεων.

Η Τελετή Ανοίγματος του Στόματος του Νεκρού είχε ως στόχο την εμφύτευση της θεϊκής ενέργειας στο νεκρό. Αρχικά εκτελούνταν μπροστά από τη σαρκοφάγο. Θυμηθείτε ότι η Δούκισσα, είχε τοποθετημένο το σώμα της κόρης της σε σαρκοφάγο και ότι δεν επέτρεπε να εισέλθει ουδείς εντός κατά τις επισκέψεις της, ακριβώς για να μην δουν τα ματιά των αμύητων.

Η αρχαιότερη καταγραφή αυτής της πρακτικής γίνεται στα Κείμενα των Πυραμίδων στην πυραμίδα της Ούνας. Κατά την περίοδο του Νέου Βασιλείου, δημιουργήθηκαν δύο παραδόσεις της τελετής. Η πρώτη ακολουθούσε την παράδοση του Μέσου Βασιλείου με την εμπλοκή θεοτήτων στη τελετουργία, με σκοπό την αναζωογόνηση της καρδιάς. Η δεύτερη διαφέρει ως προς το σκοπό και ακολουθεί τη παράδοση των Κείμενων των Πυραμίδων. Η σαρκοφάγος τοποθετούνταν κάθετα και ο αρχιερέας ή ιέρεια , άνοιγε το στόμα της μούμιας με σκοπό να επαναφέρει συμβολικά τις αισθήσεις του νεκρού και να εμφυτέψει τη θεϊκή πνοή στο νεκρό. Η διαδικασία αυτή επαναλαμβανόταν τρεις φορές και αυτός ακριβώς ήταν ο λόγος που η Δούκισσα σύμφωνα με τα πιστεύω, έλεγε στην Έλιζα «σήκω» ή της φέρονταν ως ζωντανή. Θεωρούσε ότι το νεκρό σώμα κατά την πράξη, αποκτούσε αντίληψη όπως αναφέρεται στο τελετουργικό. Τα δρώμενα αυτά αναφέρονται στο κείμενο «η Τελετουργία της Ταρίχευσης», που προέρχεται από τη Ρωμαϊκή Περίοδο και περιγράφει τις επωδές και τις μαγικές πράξεις που συνόδευαν τα στάδια της. Το σώμα τοποθετούνταν μέσα σε μία σαρκοφάγο, που αποτελούσε το σημαντικότερο από τα υπάρχοντα του νεκρού, καθώς βοηθούσε στη διατήρηση της μεταθανάτιας ζωής. Μαζί με την τοποθέτηση της σαρκοφάγου στον ταφικό θάλαμο, γινόταν η εκτέλεση μαγικών. Από πολλές δεισιδαιμονίες και φόβους μήπως δε μπορέσουν να έχουν μία μεταθανάτια ζωή, έδιναν μεγάλη έμφαση στη μαγεία για την προστασία του σώματος και της ψυχής τους και στις προσφορές στους θεούς προσπαθώντας να εξασφαλίσουν την ευνοϊκή τους διάθεση.

Η ταρίχευση μπορεί να περιγράφει καλύτερα ως η διατήρηση του πτώματος ενός ανθρώπου ή ζώου. Οι ιστορικοί τείνουν να συμφωνήσουν ότι η ταρίχευση άρχισε στην Αίγυπτο αλλά συνηθιζόταν επίσης από τους αρχαίους Ασσυρίους, τους Πέρσες και τους Σκύθες. Πιθανώς το αρχικό ενδιαφέρον και ο πειραματισμός γύρω από την ταρίχευση, ξεκίνησαν με την ανακάλυψη σωμάτων που είχαν θαφτεί στην άμμο της ερήμου και τα οποία είχαν διατηρηθεί με φυσικό τρόπο. Αλλά και στην ιουδαϊκή παράδοση αναφέρεται ότι Ο Ιακώβ ταριχεύτηκε από άτομα τα οποία δεν είχαν τις ίδιες θρησκευτικές πεποιθήσεις με εκείνον. Εντούτοις, δεν μπορούμε να φανταστούμε πως, όταν έδωσε το σώμα του πατέρα του στους γιατρούς, ο Ιωσήφ ζήτησε να κάνουν τις προσευχές και τις τελετουργίες οι οποίες πιθανότατα συνόδευαν τις περισσότερες ταριχεύσεις που πραγματοποιούνταν στην Αίγυπτο εκείνον τον καιρό. Τόσο ο Ιακώβ όσο και ο Ιωσήφ ήταν άνθρωποι πίστης. (Εβραίους 11:21, 22) Αν και προφανώς δεν έγινε με εντολή του Ιεχωβά, η διατήρηση της σορού του Ιακώβ δεν αναφέρεται με αποδοκιμασία στις Γραφές. Στο σώμα του Ιησού, λόγου χάρη, ο Νικόδημος προμήθευσε μια μεγάλη ποσότητα μυρωδικών. (Ιωάννης 19:38-42). Γιατί τόσο πολλά μυρωδικά; Η εγκάρδια αγάπη και ο σεβασμός για τον Ιησού ίσως τον υποκίνησαν να εκδηλώσει τέτοια γενναιοδωρία. Δεν χρειάζεται να συμπεράνουμε ότι αυτά τα μυρωδικά χρησιμοποιήθηκαν με σκοπό να διατηρηθεί το σώμα.

Οι πιο συχνές σκηνές που συναντάμε στην νεκρική εικονογραφία απεικονίζουν τη διαδικασία της κηδείας μάλλον ως ιδανική. Οι περισσότερες απεικονίσεις και πληροφορίες για την πορεία της κηδείας προέρχονται από την περίοδο του Νέου Βασιλείου. Το σώμα τοποθετείτο μέσα σε ένα σύνολο σαρκοφάγων, το οποίο περικλειόταν από ένα ιεροφυλάκιο. Τα προαναφερθέντα, ακολουθούσε ένα μικρότερο ιεροφυλάκιο το οποίο περιείχε τα κανονικά αγγεία με τα όργανα του νεκρού. Συνήθως όμως περιείχαν μικρά δείγματα των οργάνων των κανονικών αγγείων. Το μεγάλο ιεροφυλάκιο το οποίο περιείχε τις σαρκοφάγους συνήθως τοποθετείτο πάνω σε ένα έλκηθρο για την ευκολότερη μετακίνησή του. Στις πομπές συνήθως συμμετείχαν ιερείς διαφόρων τάξεων, επαγγελματίες θρηνωδοί, αχθοφόροι οι οποίοι κουβαλούσαν τις προσφορές που θα τοποθετούνταν στον τάφο, κάποιοι τεχνίτες και φυσικά η οικογένεια του νεκρού. Οι επαγγελματίες θρηνωδοί, σκεφτείτε πόσοι μυημένοι της καλή κοινωνίας αναφέροντες να διαμένουν σε οικήματα της Δούκισσας, κυρίως μετά θάνατο της Ελίζας και τα οποία συμπεράσματα δικά σας, κατά την παράδοση ήταν συνήθως γυναίκες που θρηνούσαν δυνατά και όσο περπατούσαν σκορπούσαν στον δρόμο σκόνη, γεγονός που υποδηλώνει το πένθος. Επίσης στην πομπή συμμετείχε και μια ομάδα ανθρώπων, η οποία συμβόλιζε τους υιούς του Ώρου και αποκαλούταν «Εννέα Φίλοι». Αυτή η ομάδα ήταν υπεύθυνη για την μετακίνηση του ελκήθρου πάνω στο οποίο βρισκόταν το ιεροφυλάκιο και συνήθως έψελναν. Σε μια τοιχογραφία που βρίσκεται στον τάφο του Τουταγχαμών, απεικονίζονται οι «Εννέα Φίλοι» οι οποίοι τραβούν τη σαρκοφάγο και είναι ντυμένοι στα λευκά (θυμηθείτε τις λευκοφορεσιές που ήταν συνεχώς ντυμένη και αναφέρονταν στην εμφάνιση της Δούκισσας μετά θάνατον της Ελίζας).

Κατά την διάρκεια της νεκρικής πομπής λάμβαναν χώρα αρκετά τελετουργικά. Οι τελετουργίες είχαν και οικονομικό υπόβαθρο στο αιγυπτιακό γίγνεσθαι, καθώς εκτελούνταν κατά κύριο λόγο από τους ιερείς . Οι προσφορές, η διοργάνωση μεγάλων εορτασμών και η συγκέντρωση της «θεολογικής πρακτικής» σε μεγάλα θρησκευτικά κέντρα της χώρας, καθιστούσαν τους ίδιους τους ναούς σε πηγές πλούτου (θυμηθείτε τις αναφορές και κάντε την ανάλογη αναγωγή για το πως έπραττε και τι αποτελούσαν τα ανάκτορα της Δούκισσας.

Σε ορισμένες παραδόσεις, ειδικά με μια ανιμιστική λογική, τα λείψανα των νεκρών απομακρύνονται από φόβο ότι τα πνεύματά τους θα βλάψουν τους ζωντανούς, εάν είναι πολύ κοντά. Ίσως αυτός ήταν και ο φόβος όσων τελικά αποφάσισαν, κατά ορισμένες φήμες, να κάψουν το άτυχο σώμα της Ελίζας. Άλλοι κρατούν κοντά τους λείψανα νεκρών, για να βοηθήσουν τις επιζώντες γενιές. Αυτή φαίνεται να ήταν και η πίστη της δοθείσας καθώς φαίνεται να μιλούσε και να συζητούσε ώρες με το νεκρό σώμα της κόρης της! Απορρίπτουν κατηγορηματικά την αποτέφρωση το Ισλάμ και ο Ορθόδοξος Ιουδαϊσμός και η Δούκισσα είχε ασπαστεί τον ορθόδοξο Ιουδαϊσμό ως πίστη!

Από τον Διόδωρο τον Σικελιώτη, οι οποίοι περιγράφουν την ταριχευτική διαδικασία ως εξής:

Εξαγνισμός και πλύσιμο σώματος.
Αφαίρεση εγκεφάλου και εσωτερικών οργάνων.
Αφυδάτωση σώματος.
Επάλειψη με αρωματικά έλαια και αλάτι.
Περιτύλιξη σώματος με λινό ύφασμα και επίδεση προσωπείων,
Φύλαξη εσωτερικών οργάνων και προσωπείων.
Τοποθέτηση λειψάνου στην σαρκοφάγο.

Την ταριχευτική διαδικασία συνοδεύουν τελετουργικά δρώμενα:

Τελετουργική πομπή κατά την οποία το νεκρό σώμα μεταφέρεται με την συνοδεία ύμνων και θρήνων, όχι πένθιμου χαρακτήρα αλλά αποχαιρετιστήριου.
Τελετή ανοίγματος του στόματος του νεκρού, επιτελείται από τον αρχιερέα και αποτελεί διαδικασία κατά την οποία ο ίδιος παραδίδει τις πρώτες προσφορές του νεκρού.

Όταν η φωτιά έκαψε το νεκρό σώμα της Ελίζας, η Δούκισσα βρέθηκε στην απόλυτη απελπισία. Ίσως ακριβώς γιατί θεώρησε σύμφωνα με τα παραπάνω πιστεύω ότι χάνοντας το σώμα θα χάνονταν και η ψυχή στους άλλους κόσμους. Από τότε, αγόρασε το κτήμα στην Πεντέλη, και δεν έβγαινε ποτέ από το σπίτι. Λέγεται ότι τελούσε κρυφές τελετές και είχε μπλέξει με τον σατανισμό! Και φυσικά κάθε αμύητος το ξένο το βλέπει διαβολικό! Ακούγεται πως αν περάσεις βράδυ από έξω, θα δεις αναμμένα φώτα και φιγούρες να πηγαινοέρχονται. Ποιος ξέρει ποιοι και με ποιο τρόπο ή τι είδους φωταψίες ήταν;

Το ανάκτορο ξεκίνησε να οικοδομείται το 1840 σε σχέδια του αρχιτέκτονα Σταμάτη Κλεάνθη, που συνδεόταν με τον διαφωτισμό και τον ρομαντισμό, τους οποίους δημιούργησαν τέκτονες και που βασίζονταν, ο μεν στον ορθολογισμό, στην πρόοδο και στην ελευθερία της συνείδησης, ο δε στο συναίσθημα, στη συνάφεια και στην ουσιαστική σχέση. Κινήματα που στους μυημένους ονομάζεται ΤΕΚΤΟΝΙΚΗ ΜΟΔΑ ,ο ίδιος είχα άμεση σχέση με τον Γοτθικό ναό για την Αγγλικανική παροικία στην καρδιά της πρωτεύουσας, στην οδό Φιλελλήνων. Που όσοι ασχολούνται με την αστυμαγεία, την μυστική πλευρά της αρχιτεκτονικής και την παράξενη πλευρά της Αθήνας θα τον βρουν στον δρόμο τους. Ήταν μέλος του ιερού λόχου, και είχε άμεση σχέση με τον μυημένο Αλέξανδρο Υψηλάντη. Ο Αλέξανδρος Υψηλάντης, ο οποίος υπήρξε μέλος της σωματοφυλακής του τσάρου Αλεξάνδρου Α΄, ήταν μέλος διαδοχικά των Στοών Παλεστίνη και Οι Τρεις Αρετές της Πετρούπολης και ο αδερφός του Νικόλαος ανήκε στη Στοά «Οι Φίλοι του Βορρά».

Ο Κλεάνθης ή Ο Σταμάτης Σταματίου (αυτό ήταν στην πραγματικότητα το επώνυμό του), τιμήθηκε με το χρυσό βραβείο είχε άμεση σχέση με τον Λουδοβίκος Ρος (γερμανικά: Ludwig Ross, 1806 - 1859), όπου είχε ως αποστολή στην Ελλάδα να αναζητήσει την αρχαία γνώση και κάθε λογής αρχαίο θησαυρό από τον βασιλιά Γεώργιο της Δανίας. Την όλη αποστολή την αποκαλούσαν ως «διά την διατήρησιν αλλά και την ανεύρεσιν και συλλογήν των αρχαιολογικών θησαυρών του Βασιλείου». Το πόσο πολύ έδινε σημασία σε αυτήν την αποστολή, φαίνεται από την ονομασία που έδωσε στον οίκο του στην Αθήνα, όπου τον αποκαλούσε «Μικρή Ακρόπολη». Ιδιαίτερη αναφορά πρέπει ασφαλώς να γίνει στο κτίσμα της οθωμανικής περιόδου, που ανοικοδομήθηκε εκ βάθρων από τους Κλεάνθη και Σάουμπερτ κατά τα έτη 1831-1833.

Σε αυτήν την οικία οι δύο φίλοι συνέταξαν τον αρχαιολογικό χάρτη της Αθήνας και αποτύπωσαν τοπογραφικά την παλαιά πόλη, σημειώνοντας αρχαία μνημεία, βυζαντινούς ναούς και μεσαιωνικά κτίσματα. Ο έξυπνος αναγνώστης κατανοεί ότι απλώς κατέγραφαν όλους του ιερούς τόπους της Αθήνας. Κοινώς όλους τους τόπους δύναμης, Είναι χαρακτηριστικό ότι ο μισθός τους ήταν συμβολικός, κάτι που παραπέμπει ότι η όλη εργασία έγινε για άλλους σκοπούς και όχι επαγγελματικούς ή λόγω χρήματων.

Ο Κλεάνθης αγόρασε κτήματα στον Λυκαβηττό και γύρω από την Ακρόπολη, δηλαδή σε άλλους δυο τόπους μαγικούς και δύναμης της Αθήνας. Στόχος του στην Αθήνα ήταν να δημιουργήσει τις λεωφόρους ή κατά ελληνική λέξη «μπουλεβάρτο» βουλεβάρτο. Η λέξη είναι δανεική από το γαλλικό boulevard, ενώ η γαλλική λέξη με τη σειρά της προέρχεται από το μεσαιωνικό ολλανδικό bolwerc, που σήμαινε «έπαλξη. Επίσης η λέξη βουλεβάρτο που συσχετίζεται με τη θέση των αρχαίων οχυρώσεων, η Ανγκουλέμ όπως είναι γνωστή, περικυκλώνεται σήμερα από βουλεβάρτα, από τα οποία παρέχουν καλή θέα προς όλες τις κατευθύνσεις.

Στο βουλεβάρτο αναφέρεται και η ευ φημολογία ήταν έτοιμος για το επόμενο συμβάν, ευφυολόγημα ή φημολογούμενο περιστατικό. Συνήθιζαν στο βουλεβάρτο να ανάγουν τα πάντα στην τύχη». Το σχέδιο αυτό δεν εφαρμόστηκε ποτέ. Μετά από πολύ μεγάλες αλλαγές των Γερμανών αρχιτεκτόνων Λέο φον Κλέντσε (αυλικό αρχιτέκτονα του Μονάχου), Χοχ και Γκέρτνερ, το σχέδιο Κλεάνθη-Σάουμπερ κατά Όθωνα τον Σεπτέμβριο του 1834, δεν εγκρίθηκε ποτέ. Οι λόγοι της μη έγκρισης του αρχικού σχεδίου; Κρίθηκε πολυδάπανο, λόγω των απαλλοτριώσεων που απαιτούσε και έθιγε τις ιδιοκτησίες πολλών Αθηναίων, οι οποίοι άρχισαν να συκοφαντούν, κυρίως τον Κλεάνθη. Τα δεινά της Αθήνας, λοιπόν, τα πολεοδομικά τουλάχιστον, ξεκινούν 180 χρόνια πριν! Όπως κατανοήσατε κάποιοι επί Καποδίστρια, πήγαν να χτίσουν μια αστυμαγική Αθήνα με τα Α κέντρα δύναμης με ενεργειακές ροές, αστυγεωμετρία και μαγικούς συμβολισμούς. και κάποιοι άλλοι επί Όθωνα, η εξουσία και τα Β κέντρα δύναμης, δημιούργησαν μια χαοτική πόλη. Καθαρά αστυμαγικός πόλεμος.

Εδώ θα πρέπει να τονίσουμε ότι βασικός του δάσκαλός ήταν ο Νεόφυτος Δούκας (1760- 20 Δεκεμβρίου 1845), όπου υπήρξε κληρικός και λόγιος και διδάσκαλος του γένους, Το 1820 μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία και όταν κηρύχτηκε η Επανάσταση, διέτρεξε όλη την Τρανσυλβανία όπου και συνέχισε το εκπαιδευτικό του έργο ως εθναπόστολος. Με την δημιουργία του πρώτου Ελληνικού κράτους, ύστερα από πρόσκληση του Ιωάννη Καποδίστρια, ήρθε στην Ελλάδα και ανέλαβε την διεύθυνση του Νεοσύστατου Ορφανοτροφείου της Αίγινας, στο οποίο και διορίστηκε σύμβουλος επί των εκκλησιαστικών υποθέσεων στο οποίο είχε στείλει περίπου 11.000 βιβλία από το Βουκουρέστι. Τέλος στην Αθήνα μαζί με το Γεώργιο Γεννάδιο συνέβαλε στην ίδρυση της Ριζάριου Σχολής, Κατηγορήθηκε από άλλους σημαντικούς εκπροσώπους του Νεοελληνικού Διαφωτισμού για αυτές τις απόψεις, ο Αδαμάντιος Κοραής τον χαρακτήρισε, για αυτόν τον λόγο αντιφιλόσοφο. διακρίθηκε κυρίως ως εκδότης και σχολιαστής αρχαίων κειμένων. Εξέδωσε ή μετέφρασε σε σειρά τόμων αρχαίους Έλληνες συγγραφείς: Θουκυδίδη, Αρριανό, Δίωνα Χρυσόστομο, Όμηρο, Σοφοκλή, Ευριπίδη, Αισχύλο, Θεόκριτο, Πίνδαρο, Αριστοφάνη κάτι που αν ψάξει ο αναγνώστης για τον παράξενο αρχιτέκτονα, είναι ότι στα τότε σχέδια του Κλεάνθη, η πόλη της Αθήνας έπρεπε να έχει σχήμα τρίγωνου (ψάξτε σχετικά για την απόκρυφη γεωμετρία τον χωρών και τα τρίγωνα και θα καταλάβετε που το πάω) και επίσης το ανάκτορο να ήταν εκεί που είναι σήμερα η εξίσου μαγική πλατεία ομονοίας.

Ο θάνατος της Δούκισσας (1854), δεν της επέτρεψε να δει ολοκληρωμένο το αρχιτεκτονικό αριστούργημα του Καστέλου της Ροδοδάφνης Το Καστέλο δεν ολοκληρώθηκε ποτέ, αφού δεν τοποθετήθηκαν παράθυρα και στέγη. Αυτό οφείλεται, σύμφωνα με μια φήμη της εποχής, στο ότι μια τσιγγάνα μάντεψε στην Δούκισσα πως θα πεθάνει, εάν δώσει τέλος στα εν λόγω κτίρια της εποχής. Ο Γάλλος συγγραφέας Edmond About, ο οποίος επισκέφτηκε τη χώρα μας και συναναστράφηκε με τη Δούκισσα, αναφέρει: «ξοδεύεται σε παράξενα κτίσματα που τα αφήνει μισοτελειωμένα επίτηδες, λένε, και από ένα δεισιδαίμονα φόβο ότι θα πεθάνει όταν τελειώσει κάποιο» Γι’ αυτό το λόγο το Καστέλο, θα αποπερατωθεί ο οίκος στα μέσα του 20ου αιώνα .

Παραβλέποντας την ιστορική αλήθεια, μιλάει για τη σύναψη παράνομης ερωτικής σχέσης της Δούκισσας της Πλακεντίας με τον αρχιληστή Χρήστο Νταβέλη. Μάλιστα, το κρυφό αντάμωμά τους λέγεται πως επιτυγχανόταν δια μέσου ενός υπόγειου λαγουμιού που ένωνε τη Σπηλιά του Νταβέλη με το ανάκτορο της Ροδοδάφνης. Μέχρι σήμερα, η έρευνα στους υπόγειους χώρους του δεν το επαληθεύει, όμως αν η όλη ιστορία του θρύλου ταυτιστεί ως ο συμβολικός μύθος του Ερωτόκριτου, είναι μια σύνθεση από διάφορες ιστορικές περιόδους. Έτσι, η υπόθεση εξυφαίνεται σε ένα ιπποτικό περιβάλλον εμποτισμένο από ενετικά χαρακτηριστικά παρότι οι Ενετοί δεν αναφέρονται. Αντιθέτως, ο φυσικός χώρος είναι η αρχαία Αθήνα που χαρακτηρίζεται ως «τση μάθησης η βρώσις και το θρονί της αφεντιάς κι ο ποταμός της γνώσης» (Α. 25-26). Όρκοι και υποσχέσεις, επικλήσεις για βοήθεια, περιγραφές ιπποτών και νταμών εμπνέονται και γίνονται με βάση τα άστρα, τον Ήλιο, το Φεγγάρι, τη γη και τον ουρανό, Άλλωστε η εποχή της δούκισσάς με τους ιππότες δεν είναι δα και μακρινή και θα μπορούσε να αποτελεί ένα κωδικό συνεννόησης μεταξύ μυημένων για την Δούκισσα! Ειδικά σε μία εποχή που η ισχύουσα θρησκεία είναι ο Χριστιανισμός και κάθε αναφορά σε φιλοσοφίες, ιδεώδη ή «παγανισμούς» της αρχαιότητας τιμωρείται με τους πιο βάρβαρους τρόπους. ο Κορνάρος έχει λόγο να παρουσιάζει ως φυσικό και ενιαίο κόσμο αυτές τις ιστορικές και χρονικές «ανακρίβειες». Ο Κορνάρος στη σύνθεση ενός μυθικού ποιητικού κόσμου, τοποθετημένου στο ελληνικό περιβάλλον, ενός κόσμου πλασμένου με στοιχεία που επιλέγονται σκόπιμα και με πλήρη επίγνωση από διαφορετικές ιστορικές περιόδους: από την ξακουστή Αθήνα της αρχαιότητας, από το δοξασμένο Βυζάντιο, από τον μεσαιωνικό ιπποτικό βίο της φραγκικής Πελοποννήσου και των νησιών. Έτσι δημιουργήθηκε ένας ιδανικός κόσμος της ελληνικής Ανατολής, αντίστοιχος με εκείνον που είχε γνωρίσει ο Κορνάρος στο έργο του Ariosto, και που βασιζόταν στις παραδόσεις της μεσαιωνικής Ευρώπης. Ο συμβολικός και αλληγορικός του χαρακτήρας είναι το διδακτικό και μυητικό στοιχείο που αναγνωρίζει ο άνθρωπος μέσα του όσα χρόνια κι αν περάσουν από τη συγγραφή του και για αυτό ο Ερωτόκριτος είναι πάντα επίκαιρος. Ο Ερωτόκριτος, γιου ενός φρόνιμου συμβούλου του Αθηναίου βασιλιά. Ο νέος, προκειμένου να πολεμήσει τη στεναχώρια του για την ταξική τους διαφορά, καταφεύγει σε γλυκές νυχτερινές καντάδες που αφιερώνει στην Αρετούσα κάτω από το παραθύρι της. Η νέα ακούει τα τραγούδια με προσοχή και αρχίζει να συμπαθεί τον άγνωστο τραγουδιστή. Όμως και οι γονείς της θέλουν να τον γνωρίσουν και για αυτό προσπαθούν δυο φορές να προκαλέσουν τη φανέρωσή του χωρίς, ωστόσο, επιτυχία. Η Φροσύνη, νένα της Αρετούσας, και ο Πολύδωρος, φίλος του Ερωτόκριτου, προσπαθούν να συμβουλέψουν τους νέους και τους προειδοποιούν για τους κινδύνους που κρύβει το ερωτικό πάθος. Ο άνθρωπος μέσα από τον Θείο Έρωτα μεταλλάσσεται εντέλει συνειδητά σε Ήρωα. Αγαπητέ αναγνώστη το όνομα της Αρετούσας φαίνεται πως αποδόθηκε πολύ μεταγενέστερα και μάλλον στη περίοδο της διάδοσης από τον λαό του πασίγνωστου κρητικού έπους του, οπού η κόρη συναντάν τον νέο κρυφά. Στο σημείο αυτό έρχεται και η λαϊκή παράδοση να προσθέσει διάφορα ανοίγματα, σπήλαια και χώρους που συγκοινωνούν ακόμη και με την Ακρόπολη των Αθηνών. Μην μου πείτε πώς αν αλλάξει τα όνομα του μύθου του Ερωτόκριτου, δεν έχουμε τον μύθο Δούκισσας – Νταβέλη; Το τριπλό ιδανικό του είναι η παλληκαριά, η ομορφιά και η φρόνηση. Στον ιδεολογικό τομέα ένα αισιόδοξο μήνυμα ανθρωπιάς και απελευθέρωσης, αλλά όχι διάλυσης, αναδίδεται από τον «Ερωτόκριτο». Αλλά ακριβώς τα ίδια χαρακτηρίστηκα αναφέρει και η λαϊκή παράδοση για τον Νταβέλη! Το πολιτικό και κοινωνικό στοιχείο υπάρχει πράγματι στον Κορνάρο: ιδιαίτερα έντονο είναι το αναγεννησιακό αίτημα για υπέρβαση των στεγανών της ανώτατης τάξης και για απελευθέρωση της νέας γυναίκας. (Αυτή είναι άλλωστε και η κεντρική ιδέα της «Ερωφίλης»). Η Αρετούσα.

Το 1889, το επισκέπτεται ο περιηγητής Rennel Rodd, ο οποίος και περιγράφει: «…λίγο αργότερα, όταν, καθώς προχωρούσε η ημέρα, μειώθηκε κάπως η δύναμη του ηλίου, θα εξορμήσεις (από τη μονή) προς τα κάτω, βαδίζοντας ανάμεσα από ολάνθιστους θάμνους μυρτιών, για να φθάσεις στην μεγάλη, μισοερειπωμένη έπαυλη, την οποία έκτισε για λογαριασμό της η δούκισσα της Πλακεντίας, όταν η περαιτέρω παραμονή της στην Γαλλία κατέστη αφόρητη και όταν επέλεξε τα ορεινά της Αττικής ως τόπο εξορίας της, όπου ήταν ελεύθερη να εξασκήσει τις εκκεντρικότητές της Λέγεται πως πραγματοποιούσε μυστηριώδη συμπόσια με παράξενους καλεσμένους, Επίσης καλούσε πολλούς εταίρους της Γαλλικής Αρχαιολογικής Σχολής, οι οποίοι βρίσκονταν από εκείνα τα χρόνια στην Αθήνα. Τα βράδια στο σπίτι της Δούκισσας περνούσαν με φιλολογικές συζητήσεις. Διάβαζαν στίχους ξένων ποιητών, διάβαζαν κείμενα γνωστών συγγραφέων και πάντα περίμεναν ν' ακούσουν τη γνώμη της Δούκισσας που έδειχνε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τα πνευματικά ζητήματα... πως διατηρούσε σχέσεις με λήσταρχους της εποχής Υποτίθεται, ότι είχε ειδύλλιο με τον μεγάλο ληστή Νταβέλη, αλλά αυτός φαίνεται, ότι είναι ένας ακόμη θρύλος που, όταν εξεταστεί χρονολογικά αποκαλύπτεται ότι είναι απόλυτη μυθοπλασία.

Όπως προανέφερα ο διαβόητος ληστής Σπύρος Μπιμπίσης, που αργότερα φημολογείται ότι η γνωριμία τους εξελίχθηκε σε ειδύλλιο, είχε αιχμαλωτίσει τη Δούκισσα ζητώντας 5.000 χρυσά τάλιρα. Πλήθος κόσμου έσπευσε να βοηθήσει για την απελευθέρωσή της, κάτι που έκανε τον απαγωγέα να αποχωρήσει χωρίς να πάρει καν τα χρήματα! Και πως είχε ασπαστεί τον σατανισμό μετά τον απογοητευτικό χαμό της κόρης της. Η μανία που είχε για τα ζώα έγινε τώρα πιο έντονη. Διατηρούσε πάντα πολλούς σκύλους και είχε φέρει μαζί της στην Αθήνα αρκετούς, πιστεύοντας διάφορα περίεργα πράγματα για την ψυχή των ζώων.

Το Καστέλο της Ροδοδάφνης, παρέμεινε στην κατάσταση αυτή έως το 1959, έτος κατά το οποίο ορίσθηκε από το κράτος ως κατοικία του τότε Διαδόχου, και μετέπειτα βασιλέως Κωνσταντίνου Β’, που εγκαταστάθηκε σε αυτό από το 1961 έως το 1964. Οι εργασίες αποπεράτωσης και εκσυγχρονισμού του κτιρίου, πραγματοποιήθηκαν την διετία 1960-1961, από τον αυλικό αρχιτέκτονα Αλέξανδρο Μπαλτατζή. Η Δούκισσα εκδήλωσε τότε την επιθυμία να χτίσει και δυο πύργους στην είσοδο της κυρίως Πεντέλης. Ο ένας πήρε το όνομα «Πλεζάνς» και εκεί επρόκειτο να φιλοξενεί τις συντροφιές της που δεν ήθελε να μένουν στη «Μεζονέτ». Ο άλλος που επρόκειτο ν’ ανεγερθεί σ’ ένα άλλο κοντινό ύψωμα θα αποτελούσε ένα είδος φυλακίου και στέγης για όσους εργάζονταν στα έργα των ανακτόρων. Μέσα στο κτήμα ήταν και η πηγή της Ροδοδάφνης, την οποία υποχρεωνόταν η Δούκισσα να επισκευάσει για να μπορούν να πίνουν νερό οι διαβάτες και τα ζώα. η περιοχή κατακλυστεί από νέους κατοίκους και ανακαινιστεί το κτίριο, κανείς δεν τολμούσε να περάσει από κοντά, πολλοί έλεγαν πως μια λευκοντυμένη μορφή τριγύριζε στα ερείπια ψάχνοντας, άλλοι άκουγαν παράξενες φωνές και ουρλιαχτά ανύπαρκτων σκύλων.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Ο αναγνώστης θα συμπεράνει ήδη από τα παραπάνω, ότι το Καστέλο της Ροδοδάφνης έχει άμεση σχέση με παράξενες και μυστηριώδης προσωπικότητες, όπως ο αρχιτέκτονας Κλεάνθης που έπαιξε σημαντικό ρόλο σε ένα αόρατο αστυμαγικό μηχανισμό και πόλεμο. Με την μυστηριώδη Δούκισσα που από όσα έχω ήδη αναφέρει, κατανοούμε ότι άνηκε στον απόκρυφο χώρο και που ο οξυδερκής αναγνώστης αντιλαμβάνεται και προεκτάσεις που δεν μπορούν να αναφερθούν δημόσια. Ένας τόπος με μύθους, θρύλους αλλά και μυητικούς συμβολισμούς, όπως αυτός του Ερωτόκριτου που αναφέραμε. Ας μην ξεχνάμε ότι και το όνομα του κτίσματος έχει και αυτό μαγικές προεκτάσεις.

ΓΡΑΦΕΙ ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΤΣΟΥΚΑΛΑΣ