ΕΡΕΥΝΑ, Ο ΕΛΕΓΧΟΣ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΥΠΕΡΤΕΧΝΟΛΟΓΙΩΝ

ΕΡΕΥΝΑ, Ο ΕΛΕΓΧΟΣ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΥΠΕΡΤΕΧΝΟΛΟΓΙΩΝ

Πηγή: http://www.schizas.com/site3/index.php?option=com_content&view=article&id=45970:ereyna-o-eleghos-ton-arhaion-ypertehnologion-oi-ypogeies-stoes-tis-akropolis-kai-i-pio-epikindyni-kinisi-tis-neoteris-elladas&catid=50:mathaino-tin-ellada&Itemid=337

Οι περισσότεροι Έλληνες, αλλά και πάρα πολλοί ξένοι έχουν βρεθεί τουλάχιστον μία φορά στον ιερό βράχο της Ακρόπολης. Οι περισσότεροι όμως απ’ όσους πήγαν εκεί δεν ήξεραν το παραμικρό για τα μυστικά που κρύβονταν κάτω από τα πόδια τους. Η Ακρόπολη δεν είναι μόνο ένα από τα πιο γνωστά αρχαιολογικά μνημεία του κόσμου που στολίζεται από μερικά από τα ομορφότερα κτίσματα της ελληνικής αρχαιότητας, αλλά είναι παράλληλα και ένας τόπος που κρύβει πολλά και σημαντικά μυστικά…



Φωτογραφία του ιερού βράχου της Ακρπόλεως, στην οποία είναι εμφανή τα Προπύλαια (μπροστά και δεξιά), ο Παρθενών (πίσω δεξιά) και το Ερεχθείο (αριστερά). Η Ακρόπολη αποτελεί αναμφιβόλως τον πιο γνωστό αρχαιολογικό χώρο στην Ελλάδα καθώς και έναν σπουδαίο πόλο έλξης για τους τουρίστες. Τα περισσότερα όμως μυστικά του ιερού βράχου παραμένουν κρυμμένα κάτω από τα πόδια των επισκεπτών!

Σύμφωνα με την συμβατική ιστορία, δεν είναι γνωστό το πότε η Ακρόπολη κατοικήθηκε για πρώτη φορά. Οι απόψεις σχετικά με τους πρώτους οικισμούς στην Ακρόπολη ποικίλουν σε ένα φάσμα που αρχίζει από την 3η και τελειώνει στην 6η χιλιετία προ Χριστού. Οι αρχαιολόγοι παραδέχονται ότι στην Ακρόπολη υπάρχουν πολλά οικοδομικά επίπεδα, κάποια από τα οποία παραμένουν άγνωστα ακόμα και σήμερα. Αυτό συμβαίνει επειδή, κάθε φορά που κτιζόταν η Ακρόπολη, τα νέα οικοδομήματα χτίζονταν πάνω στα προηγούμενα. Και δεν θα ήταν επιτρεπτό για κανέναν λόγο, για να βρούμε τι κρύβεται στις αρχαιότερες στρώσεις, να δημιουργήσουμε οποιοδήποτε πρόβλημα στην νεότερες. Η Ακρόπολη λοιπόν έχει πολλά μυστικά ακόμα που περιμένουν να ανακαλυφθούν.

Στην νότια πλευρά της Ακρόπολης μάλιστα έχουν βρεθεί μεγάλα κομμάτια πέτρας. Αυτό γέννησε την υποψία ότι έχουν αφαιρεθεί με κάποιον τρόπο από το εσωτερικό του βράχου. Ως εκ τούτου θα ήταν πολύ πιθανό κάτω από την Ακρόπολη να υπάρχουν υπόγειοι θάλαμοι και στοές.

Ερευνώντας το θέμα, μπορούμε με ασφάλεια να καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι κάτω από την Ακρόπολη υπάρχουν υπόγειες δίοδοι οι οποίες καταλήγουν σε πολλά σημεία της Αττικής. Αν και η πρόσβαση σήμερα σε τέτοιες στοές είναι πολύ δύσκολη, σε άλλες εποχές κάτι τέτοιο δεν ίσχυε και έτσι έχουμε διάφορες μαρτυρίες οι οποίες μας μιλούν για ένα εκτεταμένο δίκτυο στοών στην Αττική με κέντρο την Ακρόπολη.



Φωτογραφία τραβηγμένη στην βόρεια πλευρά του Ερεχθείου. Στο δάπεδο του ναού είναι εμφανές ένα χάσμα. Το χάσμα αυτό δεν βρίσκεται τυχαία εκεί. Στην αρχαιότητα είχε λατρευτική σημασία διότι οι αρχαίοι πίστευαν ότι ήταν το σημείο όπου ο θεός Ποσειδών χτίπησε την γη με την τρίαινά του για να ξεπηδήσει από εκεί μία πηγή νερού. Σύμφωνα με τον Παυσανία τον περιηγητή, στα χρόνια του, όταν φυσούσε νότιος
άνεμος, ακούγονταν μέσα από το χάσμα αυτό ήχοι κυμάτων. Συνδεόταν άραγε κάποτε το χάσμα αυτό με την θάλασσα;

Mία αρχαία αναφορά που αποκαλύπτει όχι απλά ότι υπήρχαν στοές κάτω από την Ακρόπολη, αλλά και πως – τότε τουλάχιστον – υπήρχε υπόγεια επικοινωνία με κάποιο παραθαλάσσιο μέρος, είναι αυτή του Παυσανία του περιηγητή που έζησε τον 2ο μετά Χριστόν αιώνα. Έγραψε λοιπόν ο Παυσανίας: «ἔστι δὲ καὶ οἴκημα Ἐρέχθειον καλούμενον· πρὸ δὲ τῆς ἐσόδου Διός ἐστι βωμὸς Ὑπάτου, ἔνθα ἔμψυχον θύουσιν οὐδέν, πέμματα δὲ θέντες οὐδὲν ἔτι οἴνῳ χρήσασθαι νομίζουσιν. ἐσελθοῦσι δέ εἰσι βωμοί, Ποσειδῶνος, ἐφ᾽ οὗ καὶ Ἐρεχθεῖ θύουσιν ἔκ του μαντεύματος, καὶ ἥρωος Βούτου, τρίτος δὲ Ἡφαίστου· γραφαὶ δὲ ἐπὶ τῶν τοίχων τοῦ γένους εἰσὶ τοῦ Βαυταδῶν καὶ —διπλοῦν γάρ ἐστι τὸ οἴκημα—[καὶ] ὕδωρ ἐστὶν ἔνδον θαλάσσιον ἐν φρέατι. τοῦτο μὲν θαῦμα οὐ μέγα· καὶ γὰρ ὅσοι μεσόγαιαν οἰκοῦσιν, ἄλλοις τε ἔστι καὶ Καρσὶν Ἀφροδισιεῦσιν· ἀλλὰ τόδε φρέαρ ἐς συγγραφὴν παρέχεται κυμάτων ἦχον ἐπὶ νότῳ πνεύσαντι. καὶ τριαίνης ἐστὶν ἐν τῇ πέτρᾳ σχῆμα· ταῦτα δὲ λέγεται Ποσειδῶνι μαρτύρια ἐς τὴν ἀμφισβήτησιν τῆς χώρας φανῆναι.» (Ελλάδος περιήγησις, Αττικά, 26).

Σύμφωνα με τον Παυσανία λοιπόν, στο Ερεχθείο υπάρχει ένα «φρέαρ» που έχει σχήμα τρίαινας, μέσα από το οποίο, κάθε φορά που έπνεε νότιος άνεμος, ακούγονταν ήχοι κυμάτων. Το χάσμα αυτό όντως υπάρχει στο Ερεχθείο και, κατά τους αρχαίους χρόνους είχε λατρευτική σημασία καθώς οι αρχαίοι απέδιδαν την δημιουργία του στον Ποσειδώνα, τον θεό της θάλασσας. Ο ήχος των κυμάτων που ακουγόταν μέσα από αυτό θα μπορούσε κάλλιστα να συνεπάγεται πως υπήρχε – αν δεν υπάρχει ακόμα – υπόγεια επικοινωνία της Ακρόπολης με την θάλασσα.

Μια άλλη σημαντική πηγή που μας αποκαλύπτει ότι υπάρχουν διάφορες υπόγειες σήραγγες κάτω από την Αττική είναι και το γεγονός ότι η Ιστορία παραδέχεται ότι οι στοές αυτές χρησιμοποιήθηκαν από τους Έλληνες κατά τον καιρό της επανάστασης του 1821. Και μετά όμως την απελευθέρωση της Ελλάδος, τα σπήλαια δεν ξεχάστηκαν, αλλά έγιναν λημέρια ληστών, όπως του περιβόητου λήσταρχου Νταβέλη, ο οποίος με ορμητήριο το σπήλαιο της Πεντέλης που πήρε το όνομά του, μέσα από τις υπόγειες στοές, μπορούσε να εμφανίζεται σχεδόν σε όποιο σημείο της Αττικής ήθελε και μετά να εξαφανίζεται πάλι μέσα από τα σπήλαια αυτά.

Αργότερα, τον καιρό της γερμανικής κατοχής και συγκεκριμένα την νύχτα μεταξύ 30 και 31 Μαΐου 1941, ο Λάκης Σάντας και ο Μανώλης Γλέζος ανέβηκαν στον φυλαγμένο από τους Γερμανούς βράχο της Ακρόπολης κρυφά μέσα από σπήλαιο, κατέβασαν την γερμανική σημαία και έφυγαν απαρατήρητοι πάλι με τον ίδιο τρόπο. Δεδομένου του ότι οι Γερμανοί φύλαγαν τα Προπύλαια ώστε κανείς να μην μπορεί να μπει από εκεί και του ότι ο βράχος της Ακρόπολης είναι απροσπέλαστος από κάθε άλλη πλευρά, ο μόνος τρόπος για να ανέβουν στην Ακρόπολη ήταν μέσα από τα σπήλαια. Το ότι η σημαία των Γερμανών κατέβηκε μέσα στην νύχτα κρυφά λοιπόν, αποτελεί απόδειξη της ύπαρξης των στοών αυτών.



Εκτός όμως από τα ιστορικά στοιχεία για την ύπαρξη στοών κάτω από την Ακρόπολη και κάτω από την Αττική γενικότερα, αξίζει να αναφέρουμε πως είναι γεωλογικά αποδεδειγμένο πως κάτω από την Ακρόπολη υπάρχει νερό. Το νερό αυτό αποδεδειγμένα δεν είναι στάσιμο αλλά κινείται· έρχεται από κάπου και καταλήγει κάπου αλλού. Το νερό όμως δεν θα μπορούσε να κινηθεί με την μορφή υπόγειων ποταμών, σε περίπτωση που η γη ήταν απολύτως συμπαγής. Αυτό λοιπόν ενισχύει ακόμα περισσότερο την άποψη ότι κάτω από την Αττική υπάρχουν στοές, σήραγγες και σπήλαια.



Φωτογραφία στην οποία φαίνονται οι εργασίες για την δημιουργία του μετρό Αθηνών. (Φωτογραφία από την επίσημη ιστοσελίδα της ΑΤΤΙΚΟ ΜΕΤΡΟ Α.Ε.) Τον καιρό που διεξάγονταν οι εν λόγω εργασίες δεν ήταν λίγες οι αναφορές εργατών για υπόγειες σήραγγες που βρίσκονταν, μερικές μάλιστα από τις οποίες περιείχαν εύρηματα αρχαιολογικού χαρακτήρα.

Σημαντικές μαρτυρίες για την ύπαρξη διάφορων υπογείων στοών κάτω από την Αττική, είναι και αυτές των εργατών που εργάστηκαν για την κατασκευή του μετρό στην Αθήνα. Λέγεται ότι, κατά την διάρκεια των εργασιών, οι εργάτες εντόπισαν πληθώρα υπογείων σηράγγων, άλλες από τις οποίες ήταν υπόγειοι χείμαρροι και άλλες από τις οποίες είχαν αρχαιολογικό ενδιαφέρον, καθώς μέσα τους βρέθηκαν χιλιάδες αρχαιολογικά ευρήματα, πολλών από τα οποία αγνοείται η τύχη. Εικάζεται δε πως αν κάποιος που δεν ξέρει τις υπόγειες στοές της Αττικής καταφέρει και διεισδύσει σε αυτές, κινδυνεύει προχωρώντας να βρεθεί να περπατάει στις ράγες του μετρό! Δεν αποκλείεται λοιπόν η πρόσβαση σε ορισμένες από τις στοές αυτές να είναι δυνατή και από κάποια σημεία του υπόγειου σιδηροδρομικού δικτύου του μετρό Αθηνών. Όπως και να ‘χει όμως, κανείς, μέχρι στιγμής, δεν έχει διαψεύσει τα όσα λέγεται πως βρέθηκαν κάτω από την επιφάνεια της γης, τον καιρό των εργασιών για την διάνοιξη των σηράγγων του μετρό.

Αν υπάρχει όμως ένα τέτοιο υπόγειο δίκτυο στοών κάτω από την Αθήνα και αν οι αρχαίοι ήξεραν για την ύπαρξή του, γεννιέται η απορία ως τι τα χρησιμοποιούσαν οι αρχαίοι. Το γεγονός ότι κοντά σε κάθε μεγάλη έξοδο του υπογείου δικτύου στοών βρίσκεται και κάποιο μεγάλο αρχαίο ελληνικό ιερό, ενώ σε μικρότερες εισόδους υπάρχουν κι εκεί αρχαίοι βωμοί, μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι οι στοές χρησιμοποιούνταν από τους ιερείς των μεγάλων ιερατείων της αρχαιότητας, όπως για παράδειγμα το ιερατείο της Αθηνάς στην Ακρόπολη και το ιερατείο της Δήμητρας στην Ελευσίνα…

Λίγα είναι γνωστά για τις υπόγειες στοές της Αττικής από την αρχαία ελληνική παράδοση. Αυτό οφείλεται κυρίως στο γεγονός ότι όσοι μυούνταν στα αρχαία μυστήρια έδιναν όρκο σιωπής για τα όσα θα έβλεπαν ή θα άκουγαν μέσα στις υπόγειες στοές. Στα Ελευσίνια Μυστήρια για παράδειγμα, οι μύστες, προκειμένου να μυηθούν στα μεγάλα Ελευσίνια Μυστήρια, έπρεπε να μπουν νύχτα στις υπόγειες σήραγγες και να αντιμετωπίσουν «τις σκέψεις του κακού και της εκδίκησης που κάποτε κάνανε» ως «ιπτάμενα και ακίνητα φαντάσματα», «όντα τερατώδη» (Νικόλαος Α. Μαργιωρής, «Τα Ελευσίνια Μυστήρια»). Κάτι τέτοιο θυμίζει παράλληλα τόσο τις μεσαιωνικές ιστορίες όσο και τις σύγχρονες μαρτυρίες για θεάσεις τρομακτικών οντοτήτων μέσα σε κάποια σπήλαια, στις εισόδους κάποιων σπηλαίων ή και έξω από κάποια σπήλαια, ακόμα και αρκετά μερικά από την περιοχή της Ελευσίνας – δεν είναι τυχαίο άλλωστε πως στις εισόδους κάποιων σπηλαίων βρίσκονται χριστιανικά εκκλησάκια.

Οι εμφανίσεις διάφορων άσχετων μεταξύ τους παράξενων φαινομένων κοντά στους χώρους κάποιων από αυτά τα σπήλαια, τα οποία κυμαίνονται από εμφάνιση εξωγήινων μέχρι εμφάνιση υποχθονίων οντοτήτων, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι κανείς ποτέ δεν έχει πάθει κακό αμέσως από τα φαινόμενα αυτά – μόνο από τον φόβο που του προξένησαν – μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι μάλλον κάτι άλλο συμβαίνει. Τι θα μπορούσε να είναι αυτό;

Θα μπορούσε να είναι η εμφάνιση ολογραμμάτων, τρισδιάστατων δηλαδή κινούμενων εικόνων στον χώρο, τα οποία αναπαριστούν αυτό που φοβάται αυτός που τα βλέπει. Πώς θα ήταν κάτι τέτοιο δυνατόν; Μόνο με πολύ προηγμένη τεχνολογία· με μια τεχνολογία ανάλογη με αυτήν που χρειάζεται για να προβληθούν στον ουρανό ή στα πεδία των μαχών οι εικόνες θεών και ηρώων να πολεμούν μαζί με τους Έλληνες, όπως ακριβώς μας παραδίδουν διάφοροι αρχαίοι Έλληνες ιστορικοί, όπως ο Ηρόδοτος, ο ίδιος ο Παυσανίας και ο Πλούταρχος.

Δύο παραδείγματα τέτοιων εμφανίσεων που σχετίζονται με την Αττική μπορεί κανείς να βρει στο έργο του Παυσανία του περιηγητή «Ελλάδος Περιήγησης» [«συνέβη δὲ ὡς λέγουσιν ἄνδρα ἐν τῇ μάχῃ παρεῖναι τὸ εἶδος καὶ τὴν σκευὴν ἄγροικον· οὗτος τῶν βαρβάρων πολλοὺς καταφονεύσας ἀρότρῳ μετὰ τὸ ἔργον ἦν ἀφανής· ἐρομένοις δὲ Ἀθηναίοις ἄλλο μὲν ὁ θεὸς ἐς αὐτὸν ἔχρησεν οὐδέν, τιμᾶν δὲ Ἐχετλαῖον ἐκέλευσεν ἥρωα» (Παυσανίας, Ελλάδος περιήγησις, Αττικά, 32.5)], αλλά και στο έργο του Ηροδότου «Ιστορίαι» [«ἰδεῖν δὲ κονιορτὸν χωρέοντα ἀπ᾽ Ἐλευσῖνος ὡς ἀνδρῶν μάλιστά κῃ τρισμυρίων, ἀποθωμάζειν τε σφέας τὸν κονιορτὸν ὅτεων κοτὲ εἴη ἀνθρώπων, καὶ πρόκατε φωνῆς ἀκούειν, καί οἱ φαίνεσθαι τὴν φωνὴν εἶναι τὸν μυστικὸν ἴακχον.» […] «τὸν μὲν δὴ ταῦτα παραινέειν, ἐκ δὲ τοῦ κονιορτοῦ καὶ τῆς φωνῆς γενέσθαι νέφος καὶ μεταρσιωθὲν φέρεσθαι ἐπὶ Σαλαμῖνος ἐπὶ τὸ στρατόπεδον τὸ τῶν Ἑλλήνων. οὕτω δὴ αὐτοὺς μαθεῖν ὅτι τὸ ναυτικὸν τὸ Ξέρξεω ἀπολέεσθαι μέλλοι.» (Ηρόδοτος, Ιστορίαι, Ουρανία, 35.1 & 35.6)].



Φωτογραφία του δυτικού τμήματος του Ερεχθείου. Μπροστά από τον αρχαίο ναό βρίσκεται ένα ελαιόδεντρο. Σύμφωνα με την αρχαία μυθολογική ελληνική παράδοση το ελαιόδεντρο αυτό κατάγεται από το πρώτο ελαιόδεντρο του κόσμου το οποίο η θεά Αθηνά δημιούργησε και φύτεψε εκεί και οι Αθηναίοι σε αντάλλαγμα την έκαναν προστάτιδα θεά της πόλη τους και έδωσαντο όνομά της σε αυτήν.

Ακόμα και η ελληνική μυθολογία δίνει διάφορα «μεταφυσικά» στοιχεία για την υπόγεια Αττική και για τα «ιερά» μέρη που βρίσκονταν κοντά στις εξόδους των στοών αυτών. Σημαντικότερο από τα στοιχεία αυτά είναι οι μύθοι που θέλουν το σιτάρι και την ελιά να δημιουργήθηκαν από τους θεούς για πρώτη φορά στην γη της Αττικής και πιο συγκεκριμένα, η ελιά πάνω στον Παρθενώνα από την θεά Αθηνά και το σιτάρι στην Ελευσίνα από την θεά Δήμητρα. Κοινό χαρακτηριστικό και των δύο φυτών αποτελεί το γεγονός ότι, αν και δεν δημιουργήθηκαν, εξελίχθηκαν από παλαιότερες μορφές τους που δεν ωφελούσαν τον άνθρωπο – άγριες ελιές που δεν είχαν καρπούς και άγριο σιτάρι που δεν μπορούσε να παράξει ψωμί – στην σημερινή τους μορφή – Triticum aestivum και Olea europaea – μέσα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα, σε κάποιο σημείο της ανατολικής Μεσογείου που και στις δύο περιπτώσεις – περισσότερό όμως στην περίπτωση της ελιάς – πολλοί είναι οι παλαιοβοτανολόγοι που πιστεύουν πως το σημείο αυτό ήταν στην Ελλάδα. Μήπως λοιπόν οι μύθοι αυτοί μιλούν για τα «θαύματα» μιας τεχνολογίας ικανής να μεταλλάξει τον γενετικό κώδικα (DNA) των φυτών, χωρίς βέβαια να κάνει καρκινογόνους τους καρπούς τους;

Μήπως λοιπόν, όπως υποστηρίζεται από πολλούς, κατά την διάρκεια των Ελευσινίων Μυστηρίων, ο μεταμεσονύκτιος ήλιος που φαινόταν στους μύστες κατά την τελευταία νύχτα της μύησής τους [πηγή: Νικόλαος Α. Μαργιωρής, «Τα Ελευσίνια Μυστήρια»] δεν ήταν παρά άλλο ένα τεχνολογικό θαύμα της αρχαιότητας;

Μήπως πάλι γι’ αυτόν τον λόγο, όπως μας παραδίδει ο Ξενοφών (Ελληνικά, Β΄ IV 2 - Β΄ IV 3 & Β΄ IV 8), όταν ξέσπασε στο οχυρό της Φυλής η επανάσταση εναντίον των Τριάκοντα Τυράννων και η επίθεση των τελευταίων αναβλήθηκε λόγω μιας ξαφνικής και απρόσμενης χιονόπτωσης, οι Τριάκοντα Τύραννοι αποφάσισαν να καταλάβουν με δόλο την Ελευσίνα; Μήπως στις υπόγειες στοές υπήρχε – μεταξύ των άλλων – και αρχαία υπερτεχνολογία ικανή για έλεγχο του καιρού;

Αν μη τι άλλο, όπως φαίνεται από τα παραπάνω οι ενδείξεις για την ύπαρξη της αρχαίας υπερτεχνολογίας στις στοές κάτω από την Αθήνα, την Ελευσίνα και την Αττική γενικότερα είναι πάρα πολλές για να θεωρηθούν αμελητέες ή έστω μικρής σημασίας. Αυτό είναι κάτι που κάποια στιγμή πρέπει να ερευνηθεί…



Χάρτης που αναπαριστά την μυθική ήπειρό της Ατλαντίδας του Βασίλη Πάσχου, βασισμένος στις περιγραφές της αρχαίας ελληνικής γραμματείας. Στην ναζιστική Γερμανία, οι οπαδοί της ιδεολογίας της Αρείας φυλής πίστευαν ότι η Αρεία φυλή απ' όπου προέρχονται και οι Γερμανοί καταγόταν από την μυθική Ατλαντίδα που ανέφερε ο Πλάτων. Θεωρούσαν λοιπόν πως, σαν απόγονοι των Ατλάντων που δημιούργησαν το πρώτο ισχυρό επεκτατικό κράτος στην ανθρώπινη ιστορία, επειδή η καταγωγή τους αυτή του καθιστούσε ανώτερους των άλλων φυλών, έπρεπε να επιβληθούν στρατιωτικά στον κόσμο μέσω του Γ΄ Ράιχ του Αδόλφου Χίτλερ. Δεδομένου όμως του ότι είναι αδύνατον να συνέβησαν τα όσα ανέφερε στους σχετικούς διαλόγους του ο Πλάτωνας, χωρίς την χρήση της αρχαίας υπερτεχνολογίας, ήταν απολύτως λογικό οι Γερμανοί να ψάχνουν για τέτοιες αρχαίες τεχνολογίες.Και αφού δεν τους ήταν δυνατό, την εποχή εκείνη, να αρχίσουν υποβρύχιες έρευνες στον Ατλαντικό ωκαιανό,το πιο λογικό θα ήταν να ξεκίναγαν την έρευνα από την άλλη υπερδύναμη της πανάρχαιας εκείνης εποχή που ακόμα έβλεπε το φως του ήλιου... Μετά την κατάκτηση της Ελλάδας από τους Γερμανούς φημολογείται πως οι έρευνες αυτές όντως άρχισαν...

Η υποψία όμως αυτή του ότι υπάρχει κάτι αρκετά αξιόλογο κάτω από την Ακρόπολη που σχετίζεται με την αρχαία υπερτεχνολογία, ενισχύεται και από το ότι λέγεται ότι, κατά την διάρκεια της γερμανικής κατοχής της Ελλάδας, τον καιρό του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου, η Deutsche Wehrmacht προχώρησε σε χαρτογράφηση των υπογείων στοών κάτω από την Ακρόπολη, αλλά σταμάτησε όταν, σε κάποιο σημείο ο δρόμος ήταν φραγμένος με τέτοιο τρόπο ώστε ακόμα και με εκρηκτικά, να μην είναι δυνατόν να τον ανοίξουν χωρίς να καταρρεύσει η στοά. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε ότι ο Αδόλφος Χίτλερ δεν ήταν αδιάφορος απέναντι στην αρχαία υπερτεχνολογία αλλά την αναζητούσε με σκοπό να την χρησιμοποιήσει για πολεμικούς σκοπούς.

Σύμφωνα με την ναζιστική ιδεολογία άλλωστε, η φυλή των Αρείων στην οποία ανήκουν οι Γερμανοί προέρχεται από τους επιζήσαντες του καταποντισμού της «μυθικής» Ατλαντίδας. Και οι Άτλαντες θα ήταν αδύνατον να κάνουν αυτά τα οποία λέει ότι έκαναν ο Πλάτων, αλλά και να πάθουν τα όσα λέει ότι έπαθαν (Τίμαιος 25b-25d) σε περίπτωση που δεν κατείχαν την αρχαία υπερτεχνολογία. Και αν οι Άτλαντες κατείχαν την αρχαία υπερτεχνολογία, τότε το ότι νικήθηκαν από τους Έλληνες και τους συμμάχους τους συνεπάγεται ότι και αυτοί κατείχαν αντίστοιχη ή και ανώτερη τεχνολογία. Ο Χίτλερ λοιπόν, αν πίστευε στην ναζιστική ιδεολογία, θα ήταν απολύτως λογικό να ψάξει στην περιοχή για αρχαίες υπερτεχνολογίες, όπως έκανε και σε άλλες περιοχές, όπως λόγου χάριν στον Τσούτσουρα στην νότια Κρήτη…

Πλην τούτου, δεδομένου του ότι οι Γερμανοί των αρχών του 20ου αιώνα μελετούσαν την αρχαία ελληνική γραμματεία, θα ήταν λογικό να καταλήξουν στο συμπέρασμα ότι κάτι πρέπει να κρύβεται κάτω από την Ακρόπολη επειδή θα είχαν διαβάσει, όχι μόνο τα προαναφερόμενα χωρία της αρχαίας ελληνικής γραμματείας, αλλά και το εξής χωρίο του διαλόγου «Κριτίας» του Πλάτωνα: «πρῶτον μὲν τὸ τῆς ἀκροπόλεως εἶχε τότε οὐχ ὡς τὰ νῦν ἔχει. νῦν μὲν γὰρ μία γενομένη νὺξ ὑγρὰ διαφερόντως γῆς αὐτὴν ψιλὴν περιτήξασα πεποίηκε, σεισμῶν ἅμα καὶ πρὸ τῆς ἐπὶ Δευκαλίωνος φθορᾶς τρίτου πρότερον ὕδατος ἐξαισίου γενομένου: τὸ δὲ πρὶν ἐν ἑτέρῳ χρόνῳ μέγεθος μὲν ἦν πρὸς τὸν ̓Ηριδανὸν καὶ τὸν ̓Ιλισὸν ἀποβεβηκυῖα καὶ περιειληφυῖα ἐντὸς τὴν Πύκνα καὶ τὸν Λυκαβηττὸν ὅρον ἐκ τοῦ καταντικρὺ τῆς Πυκνὸς ἔχουσα, γεώδης δ' ἦν πᾶσα καὶ πλὴν ὀλίγον ἐπίπεδος ἄνωθεν. ᾠκεῖτο δὲ τὰ μὲν ἔξωθεν, ὑπ' αὐτὰ τὰ πλάγια αὐτῆς, ὑπὸ τῶν δημιουργῶν καὶ τῶν γεωργῶν ὅσοι πλησίον ἐγεώργουν: τὰ δ' ἐπάνω τὸ μάχιμον αὐτὸ καθ' αὑτὸ μόνον γένος περὶ τὸ τῆς ̓Αθηνᾶς ̔Ηφαίστου τε ἱερὸν κατῳκήκειν, οἷον μιᾶς οἰκίας κῆπον ἑνὶ περιβόλῳ προσπεριβεβλημένοι. τὰ γὰρ πρόσβορρα αὐτῆς ᾤκουν οἰκίας κοινὰς καὶ συσσίτια χειμερινὰ κατασκευασάμενοι, καὶ πάντα ὅσα πρέποντ' ἦν τῇ κοινῇ πολιτείᾳ δι' οἰκοδομήσεων ὑπάρχειν αὐτῶν καὶ τῶν ἱερῶν, ἄνευ χρυσοῦ καὶ ἀργύρου--τούτοις γὰρ οὐδὲν οὐδαμόσε προσεχρῶντο, ἀλλὰ τὸ μέσον ὑπερηφανίας καὶ ἀνελευθερίας μεταδιώκοντες κοσμίας ᾠκοδομοῦντο οἰκήσεις, ἐν αἷς αὐτοί τε καὶ ἐκγόνων ἔκγονοι καταγηρῶντες ἄλλοις ὁμοίοις τὰς αὐτὰς ἀεὶ παρεδίδοσαν--τὰ δὲ πρὸς νότου, κήπους καὶ γυμνάσια συσσίτιά τε ἀνέντες οἷα θέρους, κατεχρῶντο ἐπὶ ταῦτα αὐτοῖς. κρήνη δ' ἦν μία κατὰ τὸν τῆς νῦν ἀκροπόλεως τόπον, ἧς ἀποσβεσθείσης ὑπὸ τῶν σεισμῶν τὰ νῦν νάματα μικρὰ κύκλῳ καταλέλειπται, τοῖς δὲ τότε πᾶσιν παρεῖχεν ἄφθονον ῥεῦμα, εὐκρὰς οὖσα πρὸς χειμῶνά τε καὶ θέρος.»

(Κριτίας, 111e–112d) που μιλά για την Ακρόπολη των Αθηνών, όπως ήταν τον καιρό πριν τον ελληνοατλαντικό πόλεμο, τον οποίο και τοποθετεί εννέα χιλιετηρίδες πριν από την εποχή του, δηλαδή περί τα μέσα της 10ης προ Χριστού χιλιετίας. Σύμφωνα με το χωρίο αυτό του «Κριτία», η Ακρόπολη κάποτε ήταν πολύ μεγαλύτερη σε έκταση, ενώ απλωνόταν από τον Ηριδανό και τον Ιλισό ποταμό μέχρι τον Λυκαβηττό, περιλαμβάνοντας και την Πνύκα. Η πόλη των Αθηνών που πολέμησε εναντίον των Ατλάντων ήταν χτισμένη πάνω στην εκτεταμένη Ακρόπολη. Η Ακρόπολη τέλος πήρε της διαστάσεις που είχε την εποχή του Πλάτωνα εξ αιτίας έντονων βροχοπτώσεων, σεισμών και του τρίτου κατακλυσμού πριν απ’ αυτόν του Δευκαλίωνος. Το νερό παρέσυρε μαζί του το χώμα που κάποτε περιέβαλλε την Ακρόπολη, αφήνοντας στην θέση του μόνο συμπαγείς βράχους, όπως αυτός της σημερινής Ακροπόλεως.

Η εξήγηση αυτή που δίνει ο Πλάτωνας όμως και λογική είναι – εφ όσον το χώμα που υπάρχει σε μια περιοχή όντως μπορεί να παρασυρθεί από το νερό – και εξηγεί τον λόγο της μη ανεύρεσης αρχαιολογικών ευρημάτων από την εποχή εκείνη στην επιφάνεια της γης – λόγω της φυσικής καταστροφής που έκανε το χώμα πάνω στο οποίο ήταν χτισμένα να υποχωρήσει – αλλά και υποστηρίζει την υπόθεση ότι κάτω από την Ακρόπολη υπάρχουν στοιχεία υπερτεχνολογίας, αφού αναφέρεται ότι η περιοχή της Αττικής και η Ακρόπολη ειδικότερα κατοικείτο τον καιρό πριν τον ελληνοατλαντικό πόλεμο, κατά τον οποίο είναι λογικό να υπήρχε – εφ όσον αυτός έγινε – υπερτεχνολογία.

Συλλογιζόμενοι όλα αυτά, μπορούμε ασφαλώς να καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι η πιθανότητα να υπάρχουν αρχαίες υπερτεχνολογίες κάτω από την Ακρόπολη των Αθηνών είναι μεγάλη, αλλά ακόμα και να μην υπάρχουν πλέον, το ζήτημα πρέπει να ερευνηθεί και να μην θεωρείται ανάξιο σημασίας.

Αυτό βέβαια ισχύει σε όλες τις περιστάσεις, ισχύει όμως ακόμα περισσότερο όταν μία ενδεχόμενη απόφαση του ελληνικού κράτους που σχετίζεται με τον ιερό βράχο της Ακροπόλεως και που μπορεί να επιφέρει σοβαρές συνέπειες πάει να ληφθεί βιαστικά και χωρίς σκέψη από το ελληνικό Κοινοβούλιο. Οι ιερείς των Ελευσινίων Μυστηρίων, κατά την μύησή τους στα μυστικά των πανάρχαιων μυστηρίων – που φαίνεται εν τέλει να μην είναι άσχετα με την αρχαία υπερτεχνολογία της υπόγειας Αττικής – ορκίζονταν να μην αποκαλύψουν τίποτα και σε κανέναν για τα όσα θα έβλεπαν, θα άκουγαν ή θα μάθαιναν…

Αυτό γινόταν γιατί οι ιερείς εύλογα φοβούνταν μην τυχόν και πέσουν τα «όπλα των θεών» σε λάθος χέρια. Και είχαν δίκιο! Ποιος θα φανταζόταν τι θα είχε γίνει στον κόσμο αν ο Χίτλερ ανακάλυπτε το 1941 την αρχαία υπερτεχνολογία που κρύβεται – καλά ευτυχώς – στην Αττική; Η Ιστορία θα είχε πάρει μία τελείως διαφορετική τροπή… Είναι άρα πάρα πολύ σοβαρό θέμα το ποιος μπορεί να έχει πρόσβαση στην αρχαία υπερτεχνολογία και η ευθύνη που προκύπτει από το θέμα αυτό και που κάποτε βάραινε τους ιερείς των αρχαίων θεών, πλέον βαραίνει τα κράτη που κρύβουν στην περιφέρειά τους αρχαίες υπερτεχνολογίας. Ένα από τα κράτη αυτά είναι και η Ελλάδα και η εκάστοτε ελληνική Κυβέρνηση, ανεξαρτήτως της ιδεολογίας ή της πολιτικής της γραμμής δεν πρέπει ούτε να παίζει με αυτά που δεν καταλαβαίνει, ούτε και να αφήνει ακατάλληλους ανθρώπους να το κάνουν.

Με αυτήν την σκέψη, όταν άκουσα πως βουλευτής του ελληνικού Κοινοβουλίου είπε σε εκπομπή γνωστού ραδιοφωνικού σταθμού ότι η Ελλάδα, προκειμένου να εξοφλήσει τους δανειστές της, θα πρέπει να νοικιάσει την Ακρόπολη και άλλους αρχαιολογικούς χώρους σε ιδιώτες (!), αναστατώθηκα και αποφάσισα να γράψω αυτό το άρθρο. Εκτός από το γεγονός ότι με τα λόγια του αυτά ο εν λόγω βουλευτής εξευτέλισε την αξία της ελληνικής ιστορίας και έδωσε τροφή για ανθελληνικό χλευασμό σε διάφορες εφημερίδες του εξωτερικού, γελοιοποιώντας την Ελλάδα με ατιμωτικό τρόπο, έβαλε με την κίνησή του αυτή στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων ένα από τα ισχυρότερα χαρτιά του ελληνικού κράτους· ένα χαρτί που μπορεί να γίνει ως και όπλο πολέμου σε λάθος χέρια!



Η αρχαία υπερτεχνολογία του ελληνοατλαντικού πολέμου, εφ όσον εξακολουθεί να υπάρχει κρυμμένη σε κάποια σημεία του κόσμου, συνεχίζει να αποτελεί μία τεράστια δύναμη που μπορεί να χρησιμοποιηθεί τόσο για δημιουργία, όσο και για καταστροφή. Όποια κράτη λοιπόν κατέχουν στα εδάφη τους αρχαίες υπερτεχνολογίες ΔΕΝ πρέπει σε καμία περίπτωση να τις αφίσουν να πέσουν σε λάθος χέρια. Διότι μία τεχνολογία ικανή να καταποντίσει ηπείρους ολόκληρες, μπορεί να γίνει ένα τρομερό όπλο στα χέρια κάποιων ανθρώπων...

Ρωτώ λοιπόν τον εν λόγω βουλευτή: σκέφτηκε καλά αυτά του τα λόγια πριν τα ανακοινώσει δημοσίως μέσω του ραδιοφώνου; Αναλογίστηκε τους κινδύνους στους οποίους θέτει με τον τρόπο αυτό, όχι μόνο την Ελλάδα, αλλά και τον κόσμο όλο; Ξέρει πόση δύναμη «νοικιάζει» στον κάθε πλούσιο ιδιώτη – αν τελικά το νοικιάσει σε ιδιώτη και όχι σε κράτος – δίνοντάς του ουσιαστικά ελεύθερη πρόσβαση στα απομεινάρια μιας τέτοιας τεχνολογίας που μπορεί να βυθίσει στις θάλασσας τα βάθη ολόκληρες ηπείρους; Αν όχι, τότε ας πάρει πίσω την πρότασή του αυτή πριν να είναι πια αργά…

Αν πάλι η ενοικίαση της Ακρόπολης πραγματοποιηθεί προς κάποιον πλούσιο ιδιώτη ή προς κάποιο οικονομικά ανεπτυγμένο κράτος, τότε οι κίνδυνοι από την λανθασμένη χρήση της αρχαίας υπερτεχνολογίας θα είναι τεράστιοι για όλους, ενδεχομένως ακόμα και για τον ιδιώτη ή το κράτος που θα την έχει στα χέρια του. Είναι λοιπόν χρέος του καθ’ ενός, σε περίπτωση που κάποιοι συνεχίσουν να προωθούν την ιδέα της ενοικίασης – ή χειρότερα της πώλησης – της Ακρόπολης – αλλά και των Δελφών και κάποιων άλλων αρχαιολογικών χώρων – προς οποιονδήποτε ενδέχεται να καταχραστεί τις αρχαίες υπερτεχνολογίες που κρύβονται εκεί, να μην το αφήσει να συμβεί. Κάθε άνθρωπος οφείλει να διαμαρτυρηθεί σε αυτήν την ενοικίαση διότι τα αποτελέσματά της μπορεί να τον πλήξουν άμεσα και καταστροφικά, οι Έλληνες όμως έχουν ακόμα μεγαλύτερο χρέος να αντιταχθούν με κάθε τρόπο σε αυτήν την κίνηση, διότι πρόκειται και για «ενοικίαση» της ίδιας της ελληνικής ιστορίας και της ελληνικής πολιτισμικής κληρονομιάς, εκτός από την ενοικίαση των αρχαίων ελληνικών υπερτεχνολογιών.

ΜΥΣΤΙΚΑ ΟΠΛΑ ΑΡΧΑΙΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ



Οι αρχαίοι Έλληνες υπήρξαν πρωτοπόροι σε κάθε τομέα του πολιτισμού. Μοιραία λοιπόν δεν θα μπορούσαν να υστερήσουν και στην πολεμική τεχνολογία, εφόσον μάλιστα, όπως πίστευαν «Πόλεμος πατήρ πάντων εστί» (ο πόλεμος είναι ο πατέρας των πάντων). Η παρεξηγημένη αυτή φράση του Ηρακλείτου δεν εκφράζει, όπως υποστηρίζουν ορισμένοι, το φιλοπόλεμο και «ιμπεριαλιστικό» πνεύμα των αρχαίων Ελλήνων.

Αντιθέτως εκφράζει την μεγάλη αλήθεια του αρχαίου κόσμου,ότι η ανάγκη γεννά. Η ανάγκη αντιμετώπισης υπερτέρων αντιπάλων ήταν η γενεσιουργός αιτία της δημιουργίας και ανάπτυξης «ειδικών» όπλων, ήδη από τους χρόνους που γεννήθηκε ο πολιτισμός στην πατρίδα μας, περί την 9η χιλιετία π.Χ. Οι σχεδόν πάντα αριθμητικώς ασθενέστεροι Έλληνες δεν είχαν άλλη επιλογή παρά να αναπτύξουν ειδικές δυνατότητες, οι οποίες θα τους επέτρεπαν να αντιμετωπίσουν επί ίσοις όροις τους πολυπληθείς αντιπάλους τους.

Τοξικά βέλη

Η γένεση του τόξου ως όπλου, για το κυνήγι αρχικά και για τον πόλεμο κατόπιν, χάνεται στα βάθη της ανθρώπινης ιστορίας. Κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει πότε οι άνθρωποι άρχισαν να το χρησιμοποιούν. Το παράδοξο όμως είναι ότι από το την λέξη τόξο γεννήθηκε και μια ακόμα ελληνική λέξη που υποδηλώνει το δηλητήριο, η λέξη «τοξικό». Ο διάσημος Έλληνας ιατρός του 1ου αιώνα μ.Χ. Διοσκουρίδης ήταν ο πρώτος που ετυμολόγησε το επίθετο «τοξικός» από το «τόξο», γράφοντας χαρακτηριστικά ότι το επίθετο «τοξικός» δηλώνει τον σχετικό με το τόξο. Πως όμως σχετίζεται ένα όπλο με τα λογής λογής τοξικά, δηλαδή τα δηλητήρια; Η απάντηση είναι απλή. Από πολύ νωρίς οι πρωτόγονοι άνθρωποι ανακάλυψαν ότι κάποιες ουσίες είχαν την ικανότητα να ναρκώνουν ή να σκοτώνουν άμεσα όποιον ή ότι ερχόταν σε επαφή μαζί τους.

Στα πρώτα στάδια της ιστορίας οι πρωτόγονοι κυνηγοί χρησιμοποιούσαν τοξικά βέλη για να ναρκώνουν τα ζώα θύματά τους. Η επιλογή του δηλητηρίου έπρεπε να γίνει προσεκτικά, έτσι ώστε να μην κινδυνεύσει και ο  χρήστης, αλλά ούτε και όσοι θα έτρωγαν το σκοτωμένο με τον τρόπο αυτό ζώο. Προφανώς η γνώση αυτή των πρώτων κυνηγών βρήκε εφαρμογή και στους πρώτους πολέμους, όταν ελλείψει ασπίδων και θωράκων τα εκηβόλα  όπλα και κυρίως το τόξο αποτελούσαν την τελευταία λέξη της πολεμικής τεχνολογίας. Περί τα μέσα της 5ης χιλιετίας π.Χ. όμως μια μεγάλη τεχνολογική επανάσταση έλαβε χώρα στον ελλαδικό χώρο, η έναρξη κατεργασίας των μετάλλων. Η κατεργασία των μετάλλων έδωσε νέες πρωτόγνωρες δυνατότητες στους τότε Έλληνες. Ιδιαιτέρως από την αυγή της 4ης χιλιετίας π.Χ. όπου άρχισαν να κατεργάζονται και τον χαλκό, όλα μετεβλήθησαν. Τα νέα όπλα με τις μεταλλικές αιχμές απεδείχθησαν τρομερά εναντίον των αθωράκιστων αντιπάλων.

Μοιραία λοιπόν δημιουργήθηκαν και τα αντίμετρα, η ασπίδα και ο θώρακας. Σε αυτό το νέο επιχειρησιακό περιβάλλον που σταδιακά δημιουργήθηκε, το τόξο άρχισε να χάνει τη σημασία του στο πεδίο της μάχης. Το μικρό του βεληνεκές και η επίσης μικρή του διατρητική ικανότητα δεν του προσέδιδαν την αναγκαία δύναμη ανάσχεσης (stopping power) που απαιτείτο για την εξουδετέρωση ενός εφοδιασμένου με ασπίδα ή θώρακα ή και τα δύο αντιπάλου πολεμιστή. Αντιθέτως στην Ανατολή, όπου κανένας στρατός με εξαίρεση ίσως τον Ασσυριακό, δεν πολύ χρησιμοποίησε ισχυρές θωρακίσεις, το τόξο παρέμεινε το βασικό όπλο έως το 1700 μ.Χ. Στην Ελλάδα όμως οι φάλαγγες των σαρισσοφόρων Μινυών, Μινωιτών και αργότερα Μυκηναίων πολεμιστών, ήταν σχεδόν απρόσβλητες από τα βέλη των αντιπάλων. Ο μόνος τρόπος για να «ανακτήσει» το τόξο την σημασία του ήταν να αποκτήσει δηλητηριώδη αιχμή. Έτσι, ακόμα και αν δεν έπληττε τον αντίπαλο καίρια, αλλά επιπόλαια σε ένα αθωράκιστο σημείο του σώματος του, θα μπορούσε να του επιφέρει ακόμα και τον θάνατο.

Κατά πάσα πιθανότητα ένα τέτοιο δηλητηριασμένο βέλος σκότωσε τον Αχιλλέα, πληγώνοντας τον στην ακάλυπτη πτέρνα του. Ο «άνανδρος» αυτός τρόπος πολέμου καυτηριάζεται από τον Όμηρο, αλλά και από τους μεταγενεστέρους του και το τόξο χαρακτηρίζεται το όπλο των δειλών, υπογραμμίζοντας έτσι την αντιδιαστολή με τον «καθαρό» τρόπο της εκ του συστάδην αντρίκιας μάχης. Ωστόσο τα βιολογικά όπλα υπήρχαν και είναι λογικό οι Έλληνες της Ανατολίας Τρώες να τα χρησιμοποιούν περισσότερο, λόγω της επαφής τους με τους λοιπούς ανατολικούς πολιτισμούς. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι και οι της μητροπολιτικής Ελλάδος συμπατριώτες τους δεν τα γνώριζαν. Απλώς είχαν πάψει να τα πολυ χρησιμοποιούν.

Πότε πράγματι πρώτο χρησιμοποιήθηκαν βιολογικά όπλα στην Ελλάδα; Στο ερώτημα αυτό κανείς δεν μπορεί να απαντήσει με βεβαιότητα. Μπορεί όμως να στηριχθεί στην κωδικοποιημένη ελληνική πρωτοϊστορία, την μυθολογία, και να αναζητήσει εκεί απαντήσεις. Ο πρώτος λοιπόν που φέρεται να χρησιμοποιεί βιολογικά όπλα είναι ο μεγαλύτερος Έλληνας ήρωας, ο Ηρακλής. Στο σημείο αυτό αξίζει να γίνει μια διευκρίνηση σχετικά με τον μέγιστο Έλληνα ήρωα. Ο Ηρακλής δεν ήταν ένα πρόσωπο, ήταν η προσωποποίηση του ίδιου του Ελληνισμού. Έτσι εμφανίζονται τουλάχιστον δύο πρόσωπα με το αυτό το όνομα, τα οποία έδρασαν σε διαφορετικές χρονικές στιγμές, αλλά έφτασαν να ταυτίζονται μεταξύ τους. 0 πρώτος ο Ιδαίος, Κρητικός Ηρακλής, ήταν σύντροφος του Δία. Ο δεύτερος ο Μινύας - Μυκηναίος είναι ο εκτελεστής των άθλων.

Σε έναν από τους άθλους του ο Ηρακλής εκλήθη να σκοτώσει ένα τέρας την Λερναία Ύδρα, το τέρας με την δηλητηριώδη ανάσα. Σύμφωνα με τον μύθο το τέρας είχε εννέα (σύμφωνα με άλλες παραλλαγές 15-100) κεφάλια, το ένα εκ των οποίων ήταν αθάνατο. Ο Ηρακλής τελικώς κατόρθωσε να σκοτώσει το τέρας. Έκοψε ένα προς ένα τα κεφάλια και τους έβαζε φωτιά. Κατόπιν απέκοψε και το αθάνατο κεφάλι και το έθαψε κάτω από έναν μεγάλο βράχο στην  Λέρνη. Κατόπιν έσκισε το σώμα του άψυχου τέρατος και βούτηξε τα βέλη του στο δηλητηριώδες αίμα του. Όλα αυτά ακούγονται φυσικά ως χαριτωμένα παραμύθια. Και όμως κρύβουν πίσω τους μια πολύ μεγάλη δόση αλήθειας.

Προσφάτως Αμερικανοί επιστήμονες ανακάλυψαν ότι ο Αργολικός Κόλπος διαθέτει πλουσιότατα κοιτάσματα υδρογονανθράκων, πετρελαίου και αερίων. Η εκ φυγή των φυσικών αερίων λοιπόν προκαλούσε την δηλητηριώδη ανάσα του τέρατος, το όνομα ακόμα του οποίου - Ύδρα - το συσχετίζει με το νερό, με το υγρό. Ούτε πρέπει να θεωρείται τυχαίο ότι ο ήρωας αναγκάστηκε να κάψει τα κεφάλια του «τέρατος». Το πιο ενδιαφέρον σημείο όμως είναι ότι ο Ηρακλής, γνωρίζοντας προφανώς τις ιδιότητες των υδρογονανθράκων, βούτηξε τα βέλη του στο «αίμα» της Ύδρας. Αρκετά αργότερα, ο Οδυσσέας αυτή τη φορά φέρεται στην Οδύσσεια να ταξιδεύει ως την Εφύρα, την πόλη της Ηπείρου, κοντά στα ύδατα της Στυγός, με σκοπό να κατέβει στον κάτω κόσμο, η είσοδος του οποίου ευρίσκετο εκεί.

Ο Όμηρος αναφέρει ότι ο Οδυσσέας πήγε στην Εφύρα αναζητώντας δηλητήρια με τα οποία θα άλειφε τις αιχμές των βελών του. Ο βασιλιάς της πόλης Ίλος όμως, αρνήθηκε να του παραχωρήσει τα δηλητήρια, αν και η Εφύρα χαρακτηριζόταν από τους αρχαίους ως ο παράδεισος των δηλητηρίων. Το παράδοξο όμως είναι ότι και η συγκεκριμένη περιοχή της Ηπείρου είναι πλούσια σε κοιτάσματα υδρογονανθράκων και φυσικού αερίου, όπως απεκάλυψε ο αείμνηστος αρχαιολόγος και ελληνιστής Νίκολας Χάμοντ στο βιβλίο του «Ήπειρος». Φαίνεται λοιπόν από πολύ νωρίς οι Έλληνες να έχουν ανακαλύψει τους υδρογονάνθρακες και τα παράγωγά τους και να τα χρησιμοποιούν και σε πολεμικούς σκοπούς. Με ποιόν τρόπο όμως;

Προφανώς ένα βέλος βουτηγμένο σε πίσσα ή σε αργό πετρέλαιο δεν θα προκαλούσε άμεσα τον θάνατο σε έναν άνθρωπο που θα τον έπληττε σε μη καίριο σημείο. Μήπως λοιπόν τα βουτηγμένα σε αυτά τα υλικά βέλη ήταν απλώς πυρφόρα βέλη, με άσβεστο όμως πυρ; Υπάρχουν όμως περιγραφές που φανερώνουν την τοξικότητα της περιοχής, αφού ακόμα και τα πουλιά που πετούσαν από πάνω και εισέπνεαν τις δηλητηριώδεις  αναθυμιάσεις πέθαιναν. Αναφέρει η Οδύσσεια: «εξ Εφύρης ανιόντα παρ' Ίλου Μερμερίδαο, οίχετο γαρ κείσε θόης νηός Οδυσσεύς φάρμακον ανδροφόνον διζήμενος, όφρα οι είη ιούς χρίεσθαι χαλκήρεας» (από την  Εφύρα καθώς ερχόταν από τον Ίλο Μερμερίδη, γιατί πήγε και εκεί με γρήγορο πλοίο ο Οδυσσέας, φάρμακο ανδροφόνο αναζητώντας, για να το έχει τα χάλκινα βέλη του να αλοίβει. α 259 -262).

Από την άλλη γνωρίζουμε ότι δηλητηριώδη βέλη, με την κλασσική έννοια του όρου, υπήρχαν. Αυτά όμως δεν τα βουτούσαν σε υδρογονάνθρακες, αλλά σε διαλύματα νερού αναμεμειγμένου με τριμμένα φύλλα ή λουλούδια ορισμένων φυτών ή μανιταριών ή δηλητηρίου φιδιών. Τα πλέον διαδεδομένα τοξικά φυτά ήταν το Ακόνιτο, η Άτροπος, γνωστό ως Μπελλαντόνα, από την οποία παράγεται η στρυχνίνη, το Στραμώνιο, το Κώνιο, το Δελφίνιο, η Δακτυλίτιδα, η Γόγγολη, το Μαυρόχορτο και άλλα. Από αυτά το πλέον θανατηφόρο είναι το Ακόνιτο, το οποίο προκαλεί παύση της καρδιακής λειτουργίας και τελικά τον θάνατο. Σύμφωνα με ορισμένες απόψεις το Ακόνιτο ήταν υπεύθυνο για τον θάνατο του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Τον θάνατο όμως προκαλούν και τα περισσότερα από τα παραπάνω αναφερθέντα φυτά. Το Κώνιο άλλωστε είναι ιδιαιτέρως γνωστό από την εκτέλεση του Σωκράτη.

Τα γνωστά λοιπόν αυτά φυτά, αποτελούσαν την πρώτη ύλη των αρχαίων βιολογικών όπλων. Η αποτελεσματικότητά τους πάντως εξαρτάτο από πολλούς παράγοντες, όπως η κράση του θύματος, ο χρόνος χρήσης τους και οι κλιματολογικές συνθήκες. Η αντοχή του κάθε ανθρώπου είναι ένας τελείως υποκειμενικός παράγοντας, ο οποίος όμως εξαρτάται και από το πόσο ισχυρό είναι το δηλητήριο, το οποίο εξασθενεί με το πέρασμα του χρόνου. Ακόμα επιδρούν και οι κλιματολογικές συνθήκες καθώς η βροχή για παράδειγμα «ξέπλενε» το δηλητήριο από τα όπλα. Από την άλλη πρέπει να υπήρχαν και ατυχήματα, με φίλια θύματα, όταν για παράδειγμα ένα βέλος έκοβε τον ίδιο τον χρήστη του. Ο μύθος αναφέρει πως ο Ηρακλής έπληξε κατά λάθος με ένα δηλητηριώδες βέλος τον φίλο του κένταυρο Χείρωνα, ενώ και ο κένταυρος Φόλος πέθανε όταν τρυπήθηκε κατά λάθος από ένα βέλος που προσπαθούσε να αποσπάσει από το σώμα ενός πληγωμένου.

Ενδιαφέρον παρουσιάζει ακόμα η μυθολογική αναφορά στο τέλος του Ηρακλή. Ο ήρωας σκότωσε τον κένταυρο Νέσσο, με ένα βέλος βουτηγμένο στο αίμα της Ύδρας. Ο κένταυρος πριν πεθάνει έδωσε στην σύζυγο του Ηρακλή Διηάνειρα το μολυσμένο αίμα του, λέγοντας της να το φυλάξει σε μέρος σκοτεινό και δροσερό, μακριά από το φως και την ζέστη - μήπως διότι υπήρχε κίνδυνος ανάφλεξης του; Με το αίμα του κενταύρου η Διηάνειρα άλειψε έναν χιτώνα του Ηρακλή. Ο τελευταίος φόρεσε τον χιτώνα και πήγε να εκτελέσει θυσία στους θεούς. Τότε όμως, εμπρός από την φλόγα του βωμού, ο χιτώνας ανεφλέγη και ο Ηρακλής άρχισε να καίγεται, ή σύμφωνα με άλλη εκδοχή η θερμότητα απλώς ενεργοποίησε το δηλητήριο, το οποίο λειτούργησε ως ένα είδος οξέως. Στην απελπισία του ο ήρωας έπεσε σε ένα ποτάμι, αλλά και εκεί η φωτιά δεν έσβησε!

Όταν δε επιχείρησε να βγάλει το δηλητηριασμένο ρούχο αφαίρεσε μαζί και τις σάρκες του. Τελικώς ο Ηρακλής κάηκε ζωντανός. Και αυτός ο μύθος είναι ενδεικτικός των γνώσεων των αρχαίων Ελλήνων για τα παράδοξα αυτά όπλα, τα οποία σκότωσαν ακόμα και έναν Ηρακλή. Πριν πεθάνει ο ήρωας άφησε τα όπλα του στον φίλο του Φιλοκτήτη. Ο Φιλοκτήτης αποτελεί μια πολύ ενδιαφέρουσα προσωπικότητα. Επικεφαλής επτά πλοίων, το καθένα των οποίων είχε πλήρωμα 50 τοξοτών, κίνησε για την Τροία. Άριστος τοξότης και ο ίδιος, είχε εξοπλισθεί με τα δηλητηριώδη βέλη του Ηρακλή. Δεν έμελλε όμως να φτάσει εκεί με τους λοιπούς συστρατιώτες του.

Ο Φιλοκτήτης είτε δαγκώθηκε από φίδι, είτε σύμφωνα με άλλη παραλλαγή του μύθου, τρυπήθηκε κατά λάθος από ένα δικό του δηλητηριασμένο βέλος. Αποτέλεσμα τούτου ήταν να αφεθεί σε ένα νησάκι κοντά στη Λήμνο. Ο Φιλοκτήτης, ο καλύτερος τοξότης των Αχαιών, σώθηκε τελικά με την επέμβαση του ιατρού Μαχάωνος. Το γεγονός ότι η δηλητηρίαση του Φιλοκτήτη δεν προερχόταν από δάγκωμα φιδιού δεν χρειάζεται και μεγάλη σοφία για να το καταλάβει κανείς. Στην Ελλάδα μόνο ένα είδος έχιδνας έχει τόσο ισχυρό δηλητήριο ώστε να επιφέρει τον θάνατο. Οι αρχαίοι όμως γνώριζαν πως να αντιμετωπίζουν ακόμα και το δάγκωμα από ένα τέτοιο φίδι - χάραγμα του σημείου δαγκώματος, αναρρόφηση του δηλητηρίου, επίδεση αρκετά εκατοστά πάνω από την πληγή, ώστε να μην φτάσει το δηλητήριο γρήγορα στην καρδιά.

Άρα κατά πάσα πιθανότητα ο Φιλοκτήτης επλήγη από κάτι άλλο. Στην περίπτωση του όμως στάθηκε τυχερός στην ατυχία του, εφόσον μάλλον το δηλητήριο είχε εξασθενίσει λόγω του χρόνου που είχε παρέλθει, αλλά και ο ίδιος ήταν νέος και με ισχυρό οργανισμό. Έτσι επέζησε και πήγε τελικώς στην Τροία, σκορπώντας τον όλεθρο με τα δηλητηριώδη βέλη του, ένα εκ των οποίων σκότωσε και τον Πάρη. Σύμφωνα με την ποιητική περιγραφή ο Πάρις υπέφερε ιδιαιτέρως από το δηλητήριο, νιώθοντας αφόρητο κάψιμο και δίψα. Όλα αυτά τα συμπτώματα προϊδεάζουν για δηλητηρίαση από το φυτό Ακόνιτο. Και είναι λογικό ο Φιλοκτήτης να χρησιμοποίησε ένα δραστικό δηλητήριο για τα βέλη του, εφόσον, από ιδία πείρα κατάλαβε ότι το δηλητήριο της Ύδρας είχε πλέον εξασθενήσει.

Η φρίκη των αρχαίων βιολογικών όπλων όμως δεν τελείωσε και μετά τα Τρωικά. Τα κείμενα διαφόρων συγγραφέων της ύστερης αρχαιότητος και των πρώτων χριστιανικών χρόνων, όπως ο Γαληνός, ο Κουίντος ο εκ Σμύρνης, αλλά και ο Διόδωρος Σικελιώτης και ο Παυσανίας, αποδεικνύουν ότι τα όπλα αυτά συνέχισαν να χρησιμοποιούνται όλο αυτό το διάστημα, από την προϊστορία έως και τον 4ο αιώνα μ.Χ. Τα δηλητήρια που χρησιμοποιήθηκαν στην περίοδο αυτή ήταν δραστικότερα των παλαιοτέρων, απόκοτος της γνώσης που οι χρήστες τους είχαν αποκομίσει από τους παλαιότερους. Έτσι αντί ενός μόνο δηλητηρίου πολλές φορές χρησιμοποιείτο ένα μείγμα τοξικών υλικών, προερχόμενο κυρίως από δηλητηριώδη φυτά, αναμεμειγμένο μερικές φορές με δηλητήριο φιδιού.

Η αρχαία «συνταγή» ακολουθήθηκε κατά γράμμα και σε νεωτέρους χρόνους. Υπάρχουν αναφορές ότι μουσουλμάνοι τοξότες χρησιμοποίησαν εμποτισμένα σε Ακόνιτο βέλη κατά των Ισπανών το 1483. Ακόμα και οι Γκούρκα χρησιμοποίησαν παρόμοια βέλη κατά των Βρετανών τον 19ο αιώνα. Προσφάτως δε απεκαλύφθη ότι και Γερμανοί επιστήμονες, κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, επειραματίζοντο στην κατασκευή «τοξικών» βολίδων, εμποτισμένων επίσης σε Ακόνιτο. Ακόμα και σήμερα φυλές ινδιάνων στον Αμαζόνιο χρησιμοποιούν δηλητηριώδη βέλη, εμποτισμένα με δηλητήριο ενός είδους βατράχου που ζει στην περιοχή.

Ωστόσο στους κλασσικούς, ελληνιστικούς και ρωμαϊκούς χρόνους φαίνεται πως υπήρξε ένα «μορατόριουμ»  θα λέγαμε, στην ανάπτυξη βιολογικών όπλων για πολεμική χρήση. Δηλητήρια εξακολούθησαν φυσικά να χρησιμοποιούνται στο κυνήγι και στις δολοφονίες. Η χρήση τους στον πόλεμο θεωρήθηκε πράξη «βαρβαρική» και σταμάτησε. Φυσικά αν οι Έλληνες και οι Ρωμαίοι έπαψαν να χρησιμοποιούν βιολογικά όπλα, οι αντίπαλοι τους δεν συμμεριζόντο πάντοτε τα ίδια αισθήματα. Έτσι αναφέρεται η χρήση δηλητηριωδών βελών τόσο από τους Πέρσες, όσο και από τους Γαλάτες και τους Δάκες, αλλά και τους Σλάβους, όπως μαρτυρά ο αυτοκράτορας Μαυρίκιος στο «Στρατηγικόν» του 6ου αιώνα π.Χ.

Και οι λαοί αυτοί όμως έπαψαν σταδιακά να τα χρησιμοποιούν, σε γενικευμένη τουλάχιστον κλίμακα, κυρίως λόγω των αντιποίνων τα οποία υφίσταντο όσοι χρήστες τους είχαν την ατυχία να πέσουν ζωντανοί στα χέρια των εχθρών τους. Έτσι όταν ο στρατός τους Αλεξάνδρου πέρασε το 326 π.Χ. από το σημερινό Πακιστάν βρέθηκε αντιμέτωπος με τους εντόπιους, οι οποίοι είχαν εμποτίσει σε δηλητήριο φιδιού όχι μονό τα βέλη τους, αλλά ακόμα και τα σπαθιά τους. Αξίζει να σημειωθεί ότι τα βέλη τους δεν έφεραν μεταλλική αιχμή. Η κατάληψη του στελέχους τους ήταν κούφια, προφανώς για να «συγκρατεί» περισσότερο δηλητήριο. Ευτυχώς η έλλειψη μεταλλικής αιχμής περιόριζε τη διατρητικότητα του βέλους, απέναντι στις ασπίδες και τους θώρακες των Ελλήνων. Ίδιου τύπου βέλη χρησιμοποιούσαν και οι Σκύθες, οι οποίοι με αυτά κατανίκησαν την στρατιά του Πέρση βασιλιά Δαρείου, στα τέλη του 6ου αιώνα π.Χ. Παρόλα αυτά οι στρατιώτες του Αλεξάνδρου, αγνοώντας το εχθρικό μυστικό, επιτέθηκαν εναντίον τους και τους νίκησαν.

Μετά το πέρας της μάχης όμως πολλοί, έστω και ελαφρά τραυματισμένοι, πέθαναν. Ο Αλέξανδρος τότε κατάλαβε ότι οι εχθροί χρησιμοποιούσαν δηλητήριο και κατάφερε να μάθει και το αντίδοτο. Χάρη σε αυτό σώθηκε η ζωή του στρατηγού του Πτολεμαίου του Λάγου, ο οποίος είχε τραυματιστεί ελαφρά από βέλος στον ώμο, αλλά κινδύνευε να πεθάνει. Το τραύμα του είχε μαυρίσει και μύριζε απαίσια. Μετά τη χορήγηση του αντιδότου όμως θεραπεύτηκε άμεσα.

Πέραν των γνωστών δηλητηρίων όμως των φυτών και των φιδιών οι Έλληνες πρέπει να γνώριζαν και το δηλητήριο που περιέχει το κεντρί ενός είδους σαλαχιού. Σύμφωνα με μια παράδοση ο Οδυσσέας βρήκε τον θάνατο από πλήγμα με ένα δόρυ που είχε αιχμή από κεντρί σαλαχιού. Δράστης του φόνου ήταν ο νόθος υιός του από την μάγισσα Κίρκη, ο Τήλεφος.

ΠΗΓΗ: http://okloios.blogspot.gr/2012/07/blog-post_989.html