H ΣΥΓΧΩΡΕΣΗ

H ΣΥΓΧΩΡΕΣΗ!

Βρήκα αυτό το πολύ ωραίο άρθρο και το παραθέτω!



Με αφορμή το άρθρο του φίλου Δημήτρη (DELTA) στα εσωτερικά μονοπάτια με τίτλο «Λύτρωση» γράφω αυτό το άρθρο για το μεγαλείο της Συγχώρεσης, της υπέρτατης αυτής Ανθρώπινης πράξης που μας μετουσιώνει σε Θεό. (βλ. http://internalpaths.blogspot.com/2010/02/blog-post_25.html)

«Ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλλέτω» είπε ο Χριστός. Ο φίλος μου ο Δημήτρης ακολούθησε πραγματικά την διδαχή της ρήσης αυτής του Χριστού και γνωρίζοντας ότι «Ουδείς Αναμάρτητος» πράγματι αγκάλιασε και συγχώρησε τον κοινό φίλο που τον τελευταίο καιρό του έκανε έναν αδικαιολόγητο πόλεμο θεωρώντας τον υπεύθυνο για μια σειρά καταστάσεις που μόνο ο Δημήτρης δεν έφταιγε!

Θέλει μεγαλείο ψυχής και καρδιάς για να αγκαλιάσεις αυτόν που σε χτύπησε, για να αγκαλιάσεις και συγχωρέσεις αυτόν που σε χτύπησε στο μάγουλο!



Δεν χρειάζεται να είμαστε Χριστός ή Θεός για να συγχωρήσουμε ή για να συγχωρεθούμε. Αρκεί να είμαστε άνθρωπο Γιατί η φύση μας είναι ατελής και λανθάνει συνεχώς. Ο μοναδικός ασφαλής δρόμος για να πλησιάσουμε την αρμονία (γαλήνη) της φύσης είναι αυτός της συγχώρεσης, καταλύτης για την γνώση (μάθηση) και την εξέλιξή μας. Εξάλλου η απλή μετάνοια (άνευ συγχώρεσης) δεν παίζει κανένα ρόλο στην διάπλαση του χαρακτήρα μας διότι αυτή χαρακτηρίζει τους πονηρούς και τους κακούς σε αντίθεση με τη συγχώρεση που γίνεται ζωοποιός εσωτερικός φάρος γαλήνης.

Η συγχώρεση μας θα πρέπει να είναι έμπρακτη, να αγκαλιάσει και φιλήσει τον «αντίπαλο» , καθότι ο άνθρωπος που έμπρακτα συγχωρεί, μετουσιώνεται Θεό. Ενώ τόσο αυτός που συγχωρεί όσο και αυτός που συγχωρείται μετέχουν της Θείας Κοινωνίας (του Θεϊκού) γεγονός που οδήγησε στο κλάμα με αναφιλητά εν μέσω κοινωνικής εκδήλωσης του έτερου φίλου μας. Γιατί μόνο μέσω της κατανόησης και συγχώρεσης ο κόσμος μας πλάθεται φωτεινότερος (πνευματικότερος) και άρα αρμονικότερος......!



Τέλος δεν πρέπει να λησμονούμε πόσο σημαντική είναι η συγχώρεση όταν αγαπάμε αλλά πιο σημαντική είναι η συγχώρεση δίχως την αγάπη μας (δίχως να αγαπάμε). Και αυτό διότι κατανοούμε τον άνθρωπο, πράξη θεϊκού χαρίσματος καθότι η κατανόηση είναι μία από τις συμπαντικές αρετές.

ΠΗΓΗ: Ιντερνέτ

Συγκλονιστικό θέμα!

Συζητούσα τις προάλλες με έναν αγαπημένο μου ακριβό και πνευματικό άνθρωπο γι’ αυτό ακριβώς το θέμα...

Κάποια στιγμή με ρώτησε αν έχω συγχωρήσει ένα άτομο που πέρασε από τη ζωή μου...

Και από μία εσωτερική παρόρμηση του απαντώ....

Δεν έχω να του συγχωρήσω κάτι... γιατί αυτό ήξερε... αυτό έκανε... αυτό αισθανόταν... αυτό έπραξε... τι να συγχωρήσω;

Διαβάζοντας αυτό το ενδιαφέρον θέμα, μου ήρθε αυτή η συνομιλία στο μυαλό μου...

Τελικά... δεν πρέπει να χρεώνουμε τους ανθρώπους...

Γιατί ο καθένας πράττει κατά... συνείδηση!

Η νέα ψυχολογική προσέγγιση της συγχώρεσης προτείνεται ως μία έξυπνη επιλογή για ένα άτομο ή ένα έθνος γιατί το καθιστά ελεύθερο!

Σκεφθείτε, δεν είναι ο αδύναμος, ο γεννημένος θύμα που παραχωρεί τη συγχώρεση, αλλά αντίθετα ο δυνατός, εκείνος που την επιλέγεις ως μια συνειδητή πράξη απελευθέρωσης του εαυτού του από το ρόλο του θύματος και από την "υποχρέωση" να συντηρεί μέσα του την πικρία, τον θυμό, την καχυποψία και την ανάγκη εκδίκησης.

Πρόκειται για τη δική μας λύτρωση. Νέες σχολές σκέψης μας συνιστούν να μάθουμε την τέχνη της συγχώρεσης, αν θέλουμε να έχουμε καλύτερη σωματική και ψυχική υγεία, βελτιωμένη ποιότητα ζωής και περισσότερη χαρά. Είναι ένας τρόπος για να αρνηθούμε την εξουσία που ένα ολέθριο παρελθόν μπορεί να έχει στη ζωή μας.

Όπως έγραψε και ο Νίτσε: "Το κακό παρελθόν πρέπει να ξεχνιέται, αλλιώς μετατρέπεται σε νεκροθάφτη του παρόντος. Η ικανότητα να θεραπεύσουμε τα τραύματά μας, να αναπληρώσουμε αυτό που χάθηκε, να προχωράμε πάρα κάτω είναι βασική δεξιότητα επιβίωσης. Εκείνοι που αρνούνται να συγχωρέσουν, επιμένουν να πενθούν και έτσι η ψυχή τους αιμορραγεί μόνιμα".

Υπάρχει ένα κομμάτι του εαυτού μας που κάνει τα πάντα για να υπερασπιστεί το ρόλο του θύματος. Αυτό είναι που αρνείται πεισματικά να δώσει άφεση αμαρτιών στον "θύτη". Προσπαθεί να μας πείσει πως η συγχώρεση είναι αδυναμία και ανοησία και γι' αυτό δεν την προσφέρει αντιμετωπίζοντάς την ως ένα είδος "δώρου" προς τον θύτη.

Εδώ, όμως, είναι που παίζεται ένα εξαιρετικά λεπτό παιχνίδι, φαινομενικά εις βάρος του άλλου, αλλά τελικά σε βάρος του εαυτού μας. Η άρνηση να ξεχάσουμε και να συγχωρήσουμε είναι ένα είδος εξουσίας. Κρατά πάντα τον θύτη ένοχο και αιχμάλωτο στο ρόλο του. Αλλά ταυτόχρονα κρατά και εμάς στο ρόλο του θύματος και του αδύναμου.

Η άποψη που θέλει τους θύτες ασυγχώρητους καταδικάζει τα θύματά τους να παραμένουν μόνιμα σε αυτό το ρόλο. Αυτή η παράδοξη κατάσταση είναι στην ουσία ένας μηχανισμός αυτοϋπονόμευσης.

Όποιος το συνειδητοποιήσει καταλαβαίνει αμέσως γιατί η συγχώρεση είναι όντως μία ευφυής επιλογή!!!!

Απόσπασμα από το βιβλίο, "ΜΥΣΤΙΚΗ ΟΔΥΣΣΕΙΑ", της Ιουλίας Πιτσούλη